Logo Image

Wantrouwen in vertrouwen

26.12.2020

Vorige week ging ik de grens over zonder portefeuille. Je leest in deze blog voor welke uitdagingen ik hierdoor kwam te staan. Een blog over vertrouwen, over een gebrek aan vertrouwen, over wantrouwen. Over vertrouwen in wantrouwen. Over wantrouwen in vertrouwen.

Vrijdag 18 december rijd ik op het meest zuidelijke punt van België de grens over met Frankrijk. Onderweg, bij een tussenstop in Gent, besefte ik dat ik mijn portefeuille niet mee had. Even bellen naar huis om gerust te zijn dat die nog thuis lag, maar het is niet in mij opgekomen om terug te keren. Het zou wel lukken zonder.

Ik geraak zonder problemen op mijn afspraak in de Champagne streek. Voor wie zich afvraagt wat ik in Frankrijk zat te doen? Ik was er op prospectie. Ja, ik blijf dromen en plannen maken met Compagnon de route. De ‘seizoensroutes’ zitten eraan te komen. Je hoort er ten gepaste tijde nog wel van 😉.

Op de terugweg kom ik snel mijn eerste uitdaging tegen. Net voor ik de autostrade oprij en er een ‘peage-ticket’ dien te nemen, besef ik dat het zonder bankkaart of cash geld wellicht niet zal lukken… Een uitdaging die ik niet was tegengekomen in de heenreis, gezien ik toen nog een 2-daagse-tussenstop had in de Ardennen, en dus via een andere (tolvrije) weg de grens overstak. Ik rijd dus heel traag en zoveel mogelijk aan de zijkant achteruit de gewone baan op. Niet zonder gevaar gezien die oprit net achter een bocht ligt waar auto’s in volle snelheid de autostrade op komen rijden. Ik haal mijn vertrouwen op een goede afloop boven en kom veilig terug op de gewone weg terecht. Ik neem het getoeter, gezwaai met armen en gebalde vuisten van andere auto-bestuurders erbij. Ik kan me nog voldoende in hen verplaatsen en kan begrijpen dat ze niet begrijpen waarom ik dergelijke levens-gevaarlijke manoevres ik aan het uithalen ben. Een teken dat de stress het nog niet van mij overneemt 🙂

Ik vraag de GPS om een nieuw, tol-weg-vrij alternatief. Een rit die per direct met drie uur verlengd wordt. Niet iets waar ik op dat moment op zit te wachten want ik kijk er heel erg naar uit terug thuis te zijn na drie intense dagen. Gezien de – op dat moment- 3 uur extra me-time geen overtuigende motivatie is, herkader ik nogmaals: ik rij langs mooie wegen en neem me voor te genieten van het uitzicht.

Al snel besef ik dat er nog een volgende uitdaging komt. Ik geraak er wellicht niet met de intussen kwartvolle bezine-tank. En tanken zonder bankkaart of cash geld zal enige creativiteit vragen.

Maar een eerste uitdaging is: een tankstation vinden met een winkeltje erbij zodat ik mijn situatie kan uitleggen. Met een pomp alleen geraak ik er niet. Ik kom er maar geen tegen. Intussen is het buiten pikdonker, rij ik op pikdonkere wegen en herinnert de rode lamp en de alarmtuut nu en dan me er constant aan dat ik steeds meer ‘in het rood’ aan het rijden ben. Ik rij zo zuinig mogelijk en hou de actieradius, de kilometers en brandstofpeil continu in de gaten. Het voordeel van deze spannende situatie is dat het mij wakker houdt, een voordeel na twee slapeloze nachten.

Intussen heb ik het thuisfront ingeschakeld om via het internet te zoeken naar het dichtsbijgelegen tankstation mét winkeltje eraan. Ze sturen me een adres door en ik geraak er nog net. Alleen blijkt de winkel vervangen te zijn door een reeks automaten. De moed zakt me even in de schoenen. Ik durf niet meer verder rijden want denk niet dat ik nog 5 kilometer verder geraak. Ik ga dus op zoek naar hulp. Ik ga binnen in een restaurant en leg er mijn situatie uit. Ik word er heel argwanend bekeken en er wordt iemand uit de keuken bij gehaald. Ik leg het opnieuw uit. Ik zeg dat ik via een overschrijving via mijn bankapp een betaling kan doen. Ik toon mijn bankrekeningen (en bewijs dus dat er geld op staat 😊) en start al met de overschrijving. Ik wilde gerust 100 euro betalen voor 10 euro diesel in ruil. Maar dat blijkt alleen meer wantrouwen op te wekken. Ze hebben geen bankkaart bij. Ze weten niet wat een overschrijving is. … Ze zijn ‘desolé’ dat ze me niet kunnen, nee, niet willen helpen.

Ik ga terug naar mijn auto aan de benzinepomp en zal mensen aanspreken die komen tanken. Ik krijg er de ene afwijzing na de andere. Mensen die vlug terug in hun auto springen. Mensen die zelfs doorrijden zonder te tanken. Mensen die zeggen dat hun kaart niet werkt, terwijl ze net zelf getankt hebben. … Allemaal excuses in plaats van te zeggen dat ze mij niet vertrouwen. Ik voel één en al wantrouwen. Het maakt me emotioneel. Ik begin te huilen. Niet omdat ik bang ben dat ik niet thuis zal geraken. Desnoods komt Paul wel af (ik zat intussen op 100 kilometer van thuis). Hoe laat is de avondklok hier? Vroeg ik me plots af. Geen probleem, desnoods breng ik de nacht wel door in de auto en komt Paul dan morgen wel. Nee, dat was niet de oorzaak van mijn geraakt zijn. Wel het wantrouwen voelen. Ik vond het heel confronterend zo te moeten vaststellen hoe we elkaar als mensen, in eerste instantie, wantrouwen. Hoe we, vandaag de dag meer dan ooit, elkaar zien als een potentieel gevaar voor elkaar. Mijn gedachten gaan naar mensen die dit soort wantrouwen dagelijks moeten ervaren.

Ik word uiteindelijk geholpen door een man die me in eerste instantie ook wantrouwde, maar op een bepaald moment bereidheid toonde om me toch te vertrouwen. Hij zou 10 euro voor me tanken en tankte er uiteindelijk 15 euro. Ik wilde hem overschrijven, maar mocht niet. Ik zag dat hij zag dat ik hem niet had opgelicht en dat zorgde bij mij voor de grootste opluchting. Hij was mijn laatste kans. Ik denk niet dat ik het na de ene afwijzing na de andere nog aangedurfd zou hebben nog een risico op wantrouwende afwijzing te nemen. Ik zou het thuisfront dan wel inschakelen.

Vol opluchting rij ik vlotjes de laatste 100 kilometer. Heel even komt er nog een ‘stresske’ op: Hij heeft toch wel diesel getankt? Ik vertrouw er maar op.

Vertrouwen. Gebrek aan vertrouwen. Wantrouwen. In het Leven. In mezelf. In een ander. Een rode draad in mijn leven. Telkens opnieuw kies ik voor vertrouwen. Heeft me al zoveel gebracht.

Ik denk te mogen zeggen dat ik 90 à 95% van de tijd in vertrouwen leef en functioneer. ‘‘t Is oke‘. Woorden die ik blijkbaar heel vaak zeg. Ik ben me hier zelf niet bewust van. Woorden waar zoveel mensen al heel wat rust en vertrouwen uit hebben gehaald. Omdat ze voelen dat ik ‘t Is oke‘ echt vanuit en met vertrouwen uitspreek. En soms komt er ook wantrouwen. Soms is iets ook niet oke. Deze dagen en deze tijden leer ik dat ook wantrouwen oke kan en mag zijn, dat er niets mis is met wantrouwen en dat het zelfs zeer ondersteunend kan werken. Ik leer zelfs dat vertrouwen gezond wantrouwen nodig heeft. Zonder gezond wantrouwen kan vertrouwen beschaamd worden. Zonder wantrouwen, kan vertrouwen naïviteit worden …

En laat me soms ook maar naïef zijn. Er zit iets heel schoons en zelfs iets heel krachtigs in naïviteit.

Het gaat steeds opnieuw om evenwicht. Wanneer ga ik teveel in vertrouwen of teveel in wantrouwen. Zijn vertrouwen en wantrouwen in balans op de weegschaal in jouw leven?

Ik trok de laatste tijd vaak de kaart ‘ik voel me goed’ uit de 90 onder-weg-wijzers. Zowel dat gezonde vertrouwen als gezonde wantrouwen zijn daar te vinden. In jezelf goed (aan)voelen. Wat klopt er voor jou en wat klopt er niet (meer) voor jou? Wat voelt goed en wat voelt niet (meer) goed?

Ik wens jou veel vertrouwen toe beste lezer. Maar ook een gezonde portie wantrouwen in wat er allemaal gaande is. In de wereldse gebeurtenissen, maar zeker ook in vele individuele en relationele gebeurtenissen die hier een afspiegeling van zijn.

Barbele

Vertrouwens-volle vooruitzichten

22 januari 2021 | start groeiroute

29 januari 2021 | Versterk jezelf via de route energy

De 90 onderwegwijzers, jouw ‘coach in een doosje’ nog niet verkend? Je verkent ze hier.

Facebook Logo Logo Image

Bedenksels (10)

  • Katrien says:

    Waw Barbele, you didi it🤩
    Weet je, je had zoveel meer vertrouwen dan wantouwen. Super toch.
    Ik las je graag over naïviteit, want dat is wat ik mis momenteel bij de mensen….
    Maar toch wel een hele ervaring, die je beleefde…..
    Hou je goed👍🥰

  • iele steen says:

    Dankjewel Barbele.
    Jouw avontuur en het ervaren van wantrouwen, wakkert juist het besef aan, dat we zo’n nood aan vertrouwen hebben.
    Blind vertrouwen of gebrek aan kritische vraagstelling is vandaag natuurlijk ook een probleem…
    Als kompas kunnen ons invoelen en openheid tellen.
    En, ondanks alle moeilijkheden en wantrouwen is het je opnieuw gelukt – alles werd oke…Bravo.

    • Barbele says:

      Inderdaad Iele. En ook ‘niet oke situaties’ kunnen binnen een groter kader wel oke zijn. Dan komt het erop aan je vertrouwen te leggen in dat bredere kader die wel oke is. Er zitten nogal wat laagskes in he 😉

  • Pascale says:

    Hallo Barbele,
    Ik vind wel dat je een glaasje gezonde bubbel-s verdient – als je daar zin in hebt – na de succesvolle afloop van je prospectiereis in de champagnestreek … Een hele ervaring rijker weer … Blij te lezen dat je uiteindelijk met veel moed en vertrouwen met de wagen goed thuisgeraakte.
    Ik had dit jaar ook al speciale ervaringen met de wagen, ergens ook een vertrouwensrelatie van opbouwen en herstellen … En dan afgelopen week het bobijntje van de wagen stuk. Hoe het dan met mijn eigen bobijntje zit? Dat gaat precies op en af, badend in blijvend basisvertrouwen, soms wankelend vertrouwen en (hopelijk) gezond wantrouwen, en dit in domeinen waarin ik me op de proef gesteld voel of waarbinnen ik geconfronteerd word. Het is speciaal, bevreemdend soms dat beide gevoelens tegelijk aanwezig zijn. Want ik geef graag Vertrouwen. ‘t Is zo schoon zonder over-drive-n wat naïef te zijn maar de ervaring leert me ook op mijn strepen te staan. In deze context mooi vertrouwen-s-vol vooruitzicht de groeiroute! Ik was gefortuneerd deel uit te maken van de pioniers-metgezellen van deze route najaar 2019. Het is een schoontje! Daar is voor mij in veilige context de belangrijkste stap gebeurd in mijn proces van ‘ongezond closed’ naar ‘gezond open-up’. Sindsdien stappen mijn voeten met steeds verdere groei en vertrouwen om te geloven in de kracht van kwetsbaarheid nog liever op het pad van Compagnon de route.
    Met Vertrouwen in jou Barbele en Compagnon de route, bij deze mijn speciale vertrouwen-s-volle groei-tjes,
    Pascale X

  • Céderik says:

    Dank u! 🙂

  • Rita says:

    Een fantastisch sterk, spannend bijna detective verhaal.
    Maar er steekt zoveel meer in
    Belangrijk in eerste instantie dat we onszelf kunnen vertrouwen maar ook het vertrouwen van anderen nodig hebben. Daar staan we even bij stil nu.

  • Annelies says:

    Omdat je zo mooi schrijft. Met woorden die boenkderop zijn.
    Omdat ik vind dat je wel ballen aan je lijf hebt.
    En ook al kennen we elkaar niet, omdat complimenten geven en ontvangen mijn hobby is…
    Omdat je zeker trots mag zijn op jezelf, waar je nu staat.

    Op het nieuwe jaar!

  • Lees meer

    Lees meer

    23.07.2024

    Waar is barbele en route?

    Lang geleden dat ik nog eens iets deelde.Ik ben nochtans veel ‘en route’ en ‘in de weer’.Mo

    Lees meer

    Lees meer

    13.05.2024

    Ongewoon gewoon

    Of ik vaak yoga doe?Nee, dat doe ik eigenlijk nooit. Al doet mijn rug wat rekken, strekken en draai

    Lees meer

    Lees meer

    14.04.2024

    Comfortabel oncomfortabel

    Lang geleden dat ik nog eens iets schreef. Ik mocht intussen prachtige routes mee-maken, ben ‘

    Lees meer

    Lees meer