Januari 2019. Plots ervaar ik weer ruimte. Er staan weer lege blokken in mijn agenda, soms zelfs enkele dagen aan een stuk. Vanuit wat ik niet meer wilde (geen tijd en ruimte, teveel moeten), maakte ik terug keuzes om te creëren wat ik wel wilde en nodig had: tijd en ruimte. En plots had ik dat. ’s Morgens gewoon kunnen beslissen waar ik die dag mijn aandacht op zou richten. Ik moest eraan wennen. Alles ging ook als vanzelf, moeiteloos. Het voelde zelfs wat ongemakkelijk aan. Zeker omdat het leven van mijn Compagnon Naomi in die periode op verschillende vlakken helemaal niet vanzelf ging. Het was wel straf. Hoe enerzijds onze professionele realiteit dezelfde was en we anderzijds toch in een heel andere persoonlijke realiteit en beleving zaten.
Ik voelde die periode nood aan wat richting, of eerder aan bevestiging dat het zo ‘gemakkelijk’ kon en mocht. Toen ben ik begonnen met wekelijks een focuskaart voor die week te trekken, wat ik tot op vandaag doe. De boodschap op dat kaartje staat de hele week in mijn zicht op mijn bureau. Het werkt als een reminder. En ’t is bijna niet te geloven, maar ik trok week na week dezelfde kaart. Uit een stapel van 44 kaarten trok ik zeker tien weken aan een stuk de kaart moeiteloosheid. Statistisch, logisch of rationeel gezien is dit onmogelijk. En toch was het zo. De écht wegwijzers ontstijgen of gaan voorbij aan de logica. Want die kaart betekende heel veel voor mij. Het gaf me rust week na week de boodschap te krijgen dat het oke was dat alles zo moeiteloos ging, ook terwijl het voor Naomi struggelen was in die periode. Die kaart liet me ook toe in de moeiteloosheid te blijven terwijl mijn verstand mij er misschien wel zou uitgehaald hebben.
Tijdens onze vaarroute twee weken geleden vertelde ik over deze ervaring om deelnemers warm te maken ook hun wegwijzers te ontdekken. Bij wijze van voorbeeld toonde ik hoe ik een kaart trok. Even mijn intentie zetten of een vraag stellen, mijn hand op de stapel kaarten leggen, er een pakje afleggen en de bovenste kaart nemen. En welke kaart nam ik nadat ik mijn ervaring had verteld? De kaart moeiteloosheid. Naomi kon de verwondering van het moment nog net vastleggen.
Wie of wat trekt er dan die kaart? Je onderbewuste, je intuïtie, … het maakt niet uit. Het klopt altijd. Daar waar ik vroeger nogal wat weerstand voelde rond het gegeven ‘kaarten leggen’ en al wat errond hangt, heb ik de waarde ervan voor mezelf toch al heel sterk mogen ondervinden. Tot op vandaag merk ik dat de kaart die ik wekelijks trek echt gaat over dat ik wat mijn aandacht of focus vraagt. Naomi en ik spelen dan ook al langer met het idee om onze eigen Kompaskaarten of onderwegwijzers te ontwikkelen.
Het volgen van mijn gevoel, mijn intuïtie, is al altijd een belangrijke leidraad geweest voor mij. Het heeft me nog nooit bedrogen. Het gaat er eigenlijk gewoon om erop te durven ingaan, ook op momenten dat het volgens jou echt niet past of je er geen tijd voor hebt. Je gevoel/intuïtie spreekt echter altijd op ‘het juiste moment’. Zo waren afgelopen weken voor mij bijzonder intens op vele vlakken. Mijn agenda was ook terug helemaal volboekt met zeer diverse zaken, waar nog heel wat onverwachte zaken bovenop kwamen. Zo had ik vorige week donderdagavond nog heel wat werk. Op vrijdag ontving ik een team uit de zorgsector voor hun jaarlijkse dompeldag en ik moest nog alles klaar zetten. Ik zou gastvrouw zijn. Ik had die namiddag ook plots telefoon gekregen dat de spreekster ziek was. En of ik last minute een invulling zou kunnen geven? Ook voor de tweede groeidag op zaterdag had ik nog heel wat voorbereidend werk, zowel praktisch als inhoudelijk. Maar ik zag het zitten en deed gewoon door. Rond 22u30 op die donderdagavond kwam er echter nog iets tussen. Mijn intuïtie. Ik voelde of zag plots ‘uit het niets’ wat de thema’s van onze onderwegwijzers zouden zijn. Mijn intuïtie sprak en nodigde me uit om erop in te gaan. Op dat moment. Ook al had ik ‘geen tijd’. Ik nam dus een boekje en begon te schrijven, alle onderwerpen/titeltjes kwamen er uit. En we hebben trouwens ook al alle inhouden en illustraties gecreëerd, zonder dat ik het zelf besefte. Ik bleef maar schrijven en dan telde ik. 90 titeltjes. Wie ons kent, weet dat we iets hebben met het getal 90. Het worden dus 90 onderwegwijzers en het ‘duwt’ heel erg om eraan te werken. Met goesting. Ik kreeg er instant heel wat energie van. Energie van waaruit de inhoudelijke invulling voor de dag nadien vanzelf kwam. Energie waar ik makkelijk tot na middernacht mee weg kon om alles af te werken en de dagen erna er ook nog met energie, met aandacht te staan.
Na deze intense weken mag de ruimte terug komen. Ik heb dat zo nodig. Maar ’t is aan mij om die te creëren én te bewaken. Ik kijk dan ook met verlangen uit naar onze creatiedagen binnenkort. Ruimte en tijd om terug te creëren. En hoewel we eigenlijk nooit gestopt zijn met creëren, kijken Naomi en ik terug zo uit naar onze échte creatiedagen waarvoor we ze in oorsprong bedoeld hadden. In plaats van creatiedagen maakten we er afgelopen jaar steeds meer co-workingdays van. 23 oktober trekken we 3 dagen naar Hollebeke, naar mijn roots en naar de roots van onze creatiedagen. Om er terug echt te gaan creëren. Om dat wat zich ‘voorbij de logica’ bevindt, eruit te laten komen of gewoon toe te laten.
Krijgt jouw intuïtie de kans om te spreken? Creëer je hiervoor de ruimte? En als jouw intuïtie spreekt, luister je er dan naar of snoer je hem/haar de mond?
Weet dat dat wat je onderdrukt, zich sowieso steeds weer opdringt.
Dat wat gezien wil worden, dat wat gevoeld wil worden, dat wat een plek wil krijgen, dat wat uitgesproken wil worden, dat wat gerealiseerd wil worden, … het blijft tot je spreken en daar zijn vele manieren voor. Soms moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt… Soms moet iemand voelen als die niet wil luisteren. Soms voelen op een pijnlijke manier. Maar ook dat wil jou alleen maar vooruit helpen. Aan jou om aan het stuur van je leven te gaan staan. Aan jou om te (durven) voelen, verantwoordelijkheid te nemen, te beslissen en ernaar te handelen. Aan jou om dat wat zich afspeelt voorbij de logica jouw co-piloot te laten zijn.
Barbele
Intussen heb ik ook een eigen kaartenset gecreëerd. Je ontdekt hem hier.
Tiens, Barbele, het is toeval zeker dat ik een paar dagen geleden kennis maakte met dit ‘kaartspel’. Ik was best nieuwsgierig welke mijn wegwijzer zou kunnen zijn. Toch even gewennen … Bij de eerste kaart, speelde mijn ratio (‘ik trok bewust een kaart op de bodem’) mee, met het gevolg dat ik er niet echt naar luister naar de kaart ‘Luisteren’, in de zin van er priori-teit van te maken maar weliswaar een waarde-volle kaart. Opnieuw dus, stapeltje eens goed geschud, het lukte me om zonder het goed en wel te beseffen mijn intentie te zetten. En … ik trok de kaart ‘SPELEN’. Mijn hart werd meteen vervuld van blijdschap! Content! Ik heb ze aandachtig gelezen, van begin tot einde. Joepie, ik mag (en misschien zelfs moet) spelen! Ook al is ‘mijn huiswerk’ niet klaar, de ont-spanning mag dit huiswerk best vooraf gaan. By the way, theoretisch bekeken, geraakt dit huiswerk moeizaam of zelfs nooit af, waardoor de beperkende opvoedingsregel ‘Eerst uw huiswerk, dan ontspanning’ een echte boosdoener is. Ik heb dat zo toch nog eens goed aan den lijve ondervonden de laatste weken … Dus, ik maak priori-teit van mijn speel-tijd. Het voelt alsof ik dé kaart van mijn Leven getrokken heb! En in mijn speel-tijd geniet ik ondermeer op een of andere manier van Compagnon de route! Ik heb een behoefte ontdekt, waarbij ik mijn hart volg, zijnde het deelnemen aan een ‘schoon vooruitzicht’, het lezen van een blog, het mogen en kunnen schrijven van een bedenkseltje, … Het doet toch zo deugd. En het leuke is dat ik soms de bel (‘einde speeltijd’) niet hoor, maar … het is naar het schijnt nog te vroeg voor een hoorapparaat (haha!). Ziezo, ik heb even gespeeld en met veel goesting vlieg ik er nu in, zoals dat wordt gezegd. Groetjes van de speelkous! Pascale
Barbele, treffend geschreven en oh zo waar! Dank je, Geertrui
Dank! Het geeft me energie en inspiratie!