We zijn er met een vriendengroep een midweek tussenuit geweest. Met opgeladen batterijen terug thuis gekomen. Eens thuis van vakantie moet ik alert zijn. Ik heb dan het gevoel dat alles terug op me valt, wat leidt tot innerlijke onrust. Ik beheers het steeds beter om die stress niet te laten doorwerken en het vakantie-gevoel langer vast te houden.
De poetsvrouw had tijdens onze vakantie de ramen gepoetst. Dat was hoog nodig! Ik keek er naar uit weer door heldere ramen naar buiten te kunnen kijken. Maar wat ik zie is dit,….
En dit zijn de ‘schuldigen’….
Ik merkte dat ik me ergerde in alles wat met onze honden te maken heeft. Nee, die honden zijn niet mijn keuze, wel die van mijn man en kinderen. Ik heb (bijna) geen band met die dieren. Voor mij hoeft dat niet. Afgelopen weekend kon ik er dan ook niets positiefs in zien. ‘Door die beesten zijn de vensters altijd vuil. Ze zorgen voor haar en vuile poten in huis. Ze maken dingen kapot. Ze graven putten in de tuin. Ik hoor ze soms storend blaffen terwijl ik aan het werk ben met klanten. Ze beperken mijn vrijheid want ik kan niet zomaar even tussendoor op ons terras gaan zitten met mijn witte broek zonder dat die vuil zal zijn. Ze doen hun behoeftes in de tuin. Ze kosten geld. Ze beperken onze vrijheid want we kunnen niet zomaar eens een weekendje weg. Er moet steeds ‘opvang’ voorzien worden….. Ik kon maar blijven doorgaan… Met mijn focus op mijn vuile, net gepoetste vensters… Ik ergerde me ook aan mijn man die de vensters nooit vuil vindt…
Niet goed voor mijn innerlijke rust….
Als situaties je stress geven, kan je maar 3 dingen doen. Ofwel stap je uit de situatie (weggaan), ofwel verander je de situatie (de honden wegdoen), ofwel kijk je er anders naar (je focus veranderen). Slechts 1 optie dus: ik moet zelf mijn blik, mijn focus veranderen. Kies ik ervoor om in mijn ergernissen en frustraties te blijven hangen of kies ik ervoor er anders naar te kijken.
Ik koos voor het laatste. Ik begon wat te filosoferen vanbinnen. Wie heeft ons geleerd dat vensters met wat aardespatten vuile ramen zijn? …. Ik stel me deze vraag al langer rond regen. Ik hou van regen. Dat werkt voor mij verfrissende en inspirerend. Wie heeft ons ooit geleerd dat regen ‘slecht’ weer is? … De associaties die je maakt bepalen je gedachten en je gedachten bepalen je gevoel. Ik koos ervoor die spatten op de vensters (ik noem het geen ‘vuile vensters’ meer) te zien als teken van leven, leven van de honden,… Mijn blik veranderde waardoor ook mijn gevoel veranderde. Ik nam ook anders waar. Plots had ik oog voor de heldere vensters waar de honden niet aan kunnen. Ik had oog voor de bovenkant van de vensters. Alle plakhandjes waren verdwenen. Ja, het heeft toch nut gehad dat de poetsvrouw hier haar tijd en energie in had ingestoken. Ik begon te zien dat het toch de moeite was geweest. En ik kon ook weer anders naar onze honden beginnen kijken. Ik besefte en zag terug hoe waardevol die dieren zijn voor mijn huisgenoten. Zeker voor onze oudste, Joran. Elke dag als hij thuiskomt van school gaat hij eerst tussen zijn honden liggen.
Even tussendoor: Die honden zorgen trouwens ook voor dagelijks vuile en stinkende kleren van Joran… Maar goed, ik was me daar niet op aan het focussen…
Hoe waardevol is het om te zien dat Joran steeds bij zijn honden terecht kan. Als hij boos is gaat hij zijn verhaal gaan doen bij zijn honden. Betere therapeuten kan je niet hebben. Ze zijn volledig aanwezig in het nu, ze luisteren zonder oordeel,… en altijd kan hij na zijn sessie bij zijn honden ‘verlost’ terug naar binnen komen.
Zou het niet kunnen dat we meer moeite hebben met ‘vuile’ vensters als het ook in ons hoofd niet zo helder is? We projecteren dat waar we vanbinnen nood aan hebben naar buiten en hebben dan nood aan bijvoorbeeld propere vensters in ons huis. Zou het kunnen dat we de nood hebben om alles perfect te doen omdat we ons diep vanbinnen niet goed genoeg vinden. Zou het kunnen dat we verwachten dat onze partner ons bevestigt omdat we vanbinnen zelf onzeker zijn?…
Je waarneming van de realiteit is altijd een afspiegeling van jouw realiteit vanbinnen. Ik heb intussen wat rust en klaarheid gevonden in alles wat op me afkwam en ik merk dat ik vanuit die rust veel meer ‘onrust’ en ‘vuil’ in mijn buitenwereld kan verdragen.
Ik hoor op dit moment onze Berner blaffen. ‘Wie heeft ons ooit geleerd dat blaffende honden storend zijn?’ vraag ik me af… Met deze heb ik toch nog wat werk. Deze associatie zal er toch niet onmiddellijk uit zijn. En ook hier heb ik een repliek naar mezelf toe: ‘Dat is een beperkende overtuiging Barbele’…. Ik verander alvast mijn woordenschat. Hij is aan het ‘communiceren’ met de honden van de buren. En wie zegt dat ‘communicerende honden’ storend zijn? …Dat voelt al anders… Dat zie ik al meer zitten…
Ik beslis nu op dit moment dat ik onze Messi en Neymar (ja, de namen zijn door mijn voetballende huisgenoten gekozen) ook als mijn therapeuten zie. Vanop afstand dan. Zal nog even duren vooraleer ik een afspraak met hen maak…
Barbele
waar ik mijn kijk al op heb veranderd: kleren hoeven niet langer gestreken te worden… ik heb zelfs ontdekt dat ze zichzelf strijken, eens ze opgevouwen in de kast liggen
Dag Barbele Ik heb nu pas tussen twee lessen door de tijd genomen om jouw blog door te nemen en eerlijk ….. wat heb ik hartelijk gelachen. Wellicht omdat het zo herkenbaar is en omdat het ook geruststellend is te lezen dat ook jij nog worstelt met bepaalde zaken. Een hele tijd geleden zat ik een avond in de kring samen met wat andere mensen op een avondsessie en ik denk nog vaak terug aan de vraag die jij mij toen stelde : Heb jij huisdieren? Want je wilde aantonen dat een dier leeft in het nu en slaapt als het moe is, speelt als het daar zin in heeft, ….. Ik denk daar nog vaak aan terug. Ja, hier ook huisdieren : een poes, een hond ( maar ééntje zonder haarverlies – zalig- vogels, vissen,….. Die vogels, daar heb ik ook problemen mee, niet omwille van het feit dat ze vreselijke vuilpotten zijn maar vooral omdat ik hen liever in de vrije natuur zie maar van alle andere dieren in ons huis kan ik vreselijk genieten, zou ze voor geen geld willen missen. Die vuile ramen neem ik er graag bij als ik merk wat ik ervoor in de plaats krijg. groetjes en ik kijk al uit naar de volgende blog. Lies
wauw, Lies… jij kan in de toekomst schrijven 😉
Barbele, een reactie van mij zal je zeker niet verwonderen :). Het is allemaal maar materieel; een vuil raam een vuile broek een stinkende trui…. Die diertjes geven zo veel liefde. Die zijn zo dankbaar voor de liefdevolle thuis die ze bij jullie krijgen. Misschien gewoon ’s de focus leggen op die twee schattige snoeten. Ik haal zelf zoveel voldoening uit het feit dat ik weet dat ik mijn twee poezen een fijne thuis kan geven dat die poezenhaartjes die overal ronddwarrelen vervagen in het niets. Als ik die schattige koppies zie en de zachte pelsjes tegen me aan komen vleien als ik thuiskom na een stresserende werkdag dan vind ik het die extra stofzuigbeurt meer dan waard. Ik begrijp natuurlijk wat je wilt schetsen maar kon het niet laten om mijn gevoel en zieswijze even neer te schrijven. Geniet van jouw vuile raam! Ik heb zelf deze zomer een hond moeten afgeven en de dag dat de ramenwasser langskwam om de laatste vegen van Toby z’n neus voor eeuwig weg te poetsen was voor mij heel confronterend en bijzonder pijnlijk. Toby zal het raam nooit meer vuil maken…. maar we zullen ook nooit meer samen een lange wandeling langs de velden maken die mij even weg konden brengen van mijn stressvolle job. Sylvie Merveillie
Focus anders leggen, of in mijn geval de negatieve lading van iets afhalen, het blijft een dagelijkse oefening. waar ik hoop beter en beter te worden ps ik ben blij dat mijn huisgenoot geen dierenliefhebber is. Al blijf ik het spijtig vind dat ik daardoor ook geen nieuwe kat kan nemen, maar effectief het is minder stress. Alles hangt af van waar je de focus legt Maud
Dag Barbele, Super om dit zo oprecht met ons te willen delen! ZO HERKENBAAR voor mezelf! Het doet dus zeker deugd dit te lezen, want ik worstel met net hetzelfde. In mijn gezin gaat het om vogels. En je zou denken zo’n kleine diertjes daar heb je toch weinig of geen vuil van. AMAI, er zijn al veel VUILE woorden gevallen om deze kleine, voor velen misschien onschuldige diertjes. Ja, ikzelf heb soms last van mijn eigen grote ergernissen. Ze bezorgen me heel veel stress. Ik zal dus met plezier je alweer wijze raad en nuttige tips proberen toe te passen Want ik weet in theorie maar al te best eens ik mijn focus kan veranderen en daar echt kan blijven in oefenen zal ik fier zijn op mezelf en zal er ook meer rust komen, in mijn gezin en vooral in mijn eigen hoofd! Ik start dus “NU” VANDAAG nog om mijn kijk op zijn vogels te veranderen. Dank Anneke
Ik herken het helemaal Anneke, want naast honden, kippen, prairiehondjes, cavia’s, konijnen, gerbils, een reptiel en vissen, maakt ook een vogel deel uit van ons huisgezin. En die zorgt inderdaad voor heel wat vuil in huis…. Dus ook binnen heb ik een dierentherapeut
Heel herkenbaar Barbele. Er is nog werk aan de winkel… Kaat
Ergernis is inderdaad vaak een teken dat er iets schort. Ook bij mij is dit telkens een teken dat ik even moet afremmen. Vroeger ging ik daar inderdaad op door en verpestte daarmee mijn eigen avond en die van mijn gezin. Nu laat ik het liggen, neem mijn hond aan de leiband en ga wandelen met haar. Ze is de beste therapeut en vriendin, altijd vrolijk, onbezorgd, speels…Ik kom met de glimlach thuis, laat het vuile nog even voor wat het is en breng mijn avond ontspannen door. De dag erna komt ook nog langs…. Als je, zoals ik, een echte burn-out hebt doorgemaakt, ben je blij dat je weer kan genieten en weer energie hebt om de dag erop op te ruimen! Nele Boudry
DANK U Barbele om uw openheid. Focus veranderen, herkaderen is een oefening van elke dag. Uw verhaal deed mij denken aan:” de zoon had gehoerd en geboerd en wordt HARTELIJK ontvangen door de vader en bovendien overladen met geschenken. Herkadering: Hij was verloren en is nu terug THUIS. (cfr. Lucas15-11-32)- Wat een FEEST! De Wolf Hubert