De lente is in het land en dat laat de natuur merken. Ik geniet volop van de Mens Sana tuin die weer bloeit en groeit. Afgelopen weekend was ik onkruid aan het wieden. Terwijl ik zo bezig was, bedacht ik dat onkruid wieden eigenlijk een sterke metafoor is waar persoonlijke groei voor staat. Door het onkruid te wieden maak je ruimte om dat wat je wil zien groeien de mogelijkheid te geven te groeien. Dat groeien gaat vanzelf als het zaadje geplant is, als de ruimte er is, als de context en omstandigheden kloppen.
’t Is bij mensen net zo. Ik hoor het me zoveel zeggen: alle potentieel zit al in jou, het komt erop neer jouw juiste context te creëren zodat dat wat in jou zit eruit kan komen. Om hiertoe te komen is het nodig ‘jouw onkruid’ te wieden. Dat onkruid kan bestaan uit beperkende overtuigingen, een beperkende mindset, vastzittende emoties, een lage eigenwaarde, beperkende gedragingen, beperkende ervaringen, de lat te hoog leggen, allerlei vormen van stress…
Levensomstandigheden zoals burn-out, ziekte, stress, innerlijke onrust, relatieproblemen,…. zijn een uitnodiging om jouw onkruid te wieden, om jouw context aan te passen zodat je groei en leven terug kan toelaten. Dat is zo in kleine en grote dingen, in dagdagelijkse zaken en in je dromen. Zo had ik geen inspiratie om deze blog te schrijven. Ik was teveel gefocust op het resultaat, op het feit dat er een blog moést komen. En dan komt het net niet. Inspiratie laat zich niet dwingen. Ik creëerde dus een andere context. Ik liet het los met de gedachte ‘donderdag zal ook wel goed zijn’, ik nam even rust in de tuin,…. En als vanzelf kwam de inspiratie. Ik zette me met mijn laptop buiten en als vanzelf komen deze woorden die er een half uur eerder maar niet uitkwamen.
Jouw vruchtbare context ontdekken en creëren, dat dien je echter zelf te doen, dat gebeurt niet vanzelf. Dat is waar ik als compagnon de route met Mens Sana voor sta: Mens Sana biedt je, onder andere met het boek, deze blog, de ‘volg je hartstocht’-rubriek en de routes ‘wegen om te bewandelen’. Wandelen, jouw leven leven, dat doe je echter zelf, je komt zelf in actie vanuit verantwoordelijkheid en respect voor jezelf.
Ik zie echter zovele mensen rondom mij die stil staan en zo steeds vaster te komen zitten. Zovele mensen zijn aan het wachten om verandering in hun context te brengen.
Onderstaand werk van Peter van Straten is hierop een sterke metafoor. Een man staat aan het zebrapad op een weg in ‘the middle of nowhere’. Het illustreert de absurditeit van wat de meeste mensen een groot deel van hun leven aan het doen zijn, namelijk wachten op het perfecte moment om een verandering in hun leven door te voeren. Dit terwijl we alleen maar hoeven te wandelen langs de weg.
Wat maakt toch dat zovele mensen stil blijven staan of steeds vaster komen te zitten? Wat maakt toch dat zovele mensen wachten aan het zebrapad waar geen auto langs komt? Faalangst, een laag zelfvertrouwen, angst, controle, nood aan zekerheid, afhankelijkheid,…. maken dat zovele mensen ‘wachten’.
Als je niet in de flow zit, is het de bedoeling dat je in actie komt, dat je in creëren komt. Creatie komt na confrontatie, dat is althans de bedoeling van confrontatie, in welke vorm ook. Creëren van nieuwe mogelijkheden kan pas na het zetten van een stap. Hierdoor schep je ruimte om iets nieuws vorm te laten krijgen. Hiermee plant je een zaadje. De meesten mensen zijn zich echter niet bewust dat ze zelf kunnen creëren en vermijden zo het hele proces. Zovele mensen hebben niet genoeg eigenwaarde, vertrouwen of moed om de eerste ervaring van de tijdelijke leegte door te komen. Ze beseffen niet dat de fase van het niet weten een essentieel onderdeel is van een creatieproces. Onzekerheid is de vruchtbare grond van nieuwe mogelijkheden, van nieuwe inzichten, van inspiratie. Daarvoor dien je uiteraard je gehechtheid aan zekerheid en controle los te laten. De meeste mensen vermijden dus het creatieproces en wachten ze passief op de volgende voorspelbare ervaring of gebeurtenis in hun leven.
Over de hele wereld zitten vele mensen te wachten. Ze wachten op de goedkeuring van hun ouders, leidinggevende of partner, op een salarisverhoging, tot kinderen huis uit zijn, op een bepaald gewicht, op genegenheid van hun partner, op verontschuldigingen, op een beter politiek beleid, …
Zovele mensen wachten elke week tot het vrijdag is, wachten elk jaar tot het zomer is en wachten een leven lang op geluk…
Nele, één van de deelnemers van de trajecten verwoordde het treffend: ‘Ik ben twee jaar bezig geweest met geen blog durven schrijven.’
Zit jij ook te wachten? Waar wacht jij op? Op resultaat? Op meer energie? Op erkenning en bevestiging? Op goedkeuring? Op meer tijd? Op innerlijke rust? Op moed, op durf, of lef? … Op je volgende weksignaal?….
Waarom wachten als je kunt creëren? Bereid zijn is hierbij essentieel. En wat hierbij ook essentieel is, is te durven dromen. Het vermogen tot dromen is het sterkste vermogen van de mens. Daar heb ik het een volgende keer graag over. Bij deze heb ik nu al inspiratie voor een volgende 🙂
Barbele
Wat is dit een sterke prachtige vergelijking van onkruid wieden en de juiste context creëeren om te groeien. Dat is echt kràchtig! Meer dan 20 jaar was ik intensief bezig met tuinen bewonderen, tuinreizen organiseren, een Engelse tuin ontwerpen, aanleggen en onderhouden, struiken en bomen zetten, vaste planten en bollen planten en… tot vervelens toe onkruid wieden. En van dit laatste zag ik nooit het nut in, het was enkel een noodzaak… Die vergelijking neem ik écht zeker mee, om nooit nooit te vergeten. Daarvoor was de strijd tegen het eeuwige onkruid veel te groot… En dat die idee juist nu komt! Ik ben tegelijk een nieuwe tuin aan het ontwerpen die we samen aanleggen als een nieuwe zelfstandige activiteit aan het opstarten. Als je er dieper op ingaat zou je zelfs onkruid wieden en de vervelende kantjes opruimen leuk gaan vinden, ze zijn in elk geval bijzonder nuttig! Da’s echt een sterke metafoor, Barbele… :-))) Isabelle Van Kerckhove
Enkele mijmeringen van mij ter toevoeging (gewezen leerkracht Latijn, blije moeder van twee dochters, ”ervaringsdeskundige” in echtscheiding en borstkanker …; geboren in 1959) : “ Om hiertoe te komen is het nodig ‘jouw onkruid’ te wieden. Dat onkruid kan bestaan uit beperkende overtuigingen, een beperkende mindset, vastzittende emoties, een lage eigenwaarde, beperkende gedragingen, beperkende ervaringen, de lat te hoog leggen, allerlei vormen van stress… Levensomstandigheden zoals burn-out, ziekte, stress, innerlijke onrust, relatieproblemen,…. zijn een uitnodiging om jouw onkruid te wieden, om jouw context aan te passen zodat je groei en leven terug kan toelaten.” Wat ik hier lees, sluit precies aan bij mijn eigen ervaringen en langzaam gegroeide inzichten. Een (hele) tijd na de echtscheidingsperiode (2003-2006) heb ik beetje bij beetje ervaren wat ik daarna als mijn levenscredo op kaartjes verspreid in mijn huis heb geschreven, in dankbaar besef, als herinnering en als moedgever voor de dingen die nog zullen komen : “Uit elke crisis komt vroeg of laat iets goeds.” Toen in de herfst 2008 de kankerdiagnose uit de lucht kwam vallen, vond ik dat die levens-credo-kaartjes in deze omstandigheden niet meer stand hielden. Vandaag, 29 maart 2017, nog steeds in leven ! (wat een cadeau), kan ik, ondanks het gedwongen stopzetten van mijn passie als leerkracht, en ondanks verschillende beperkingen, opnieuw en volmondig beamen, oneindig dankbaar om de innerlijke groei, en om hetgeen ik daardoor nog kan betekenen voor mijn omgeving : “Uit elke crisis komt vroeg of laat iets goeds.” Vriendelijke groeten 🙂 Bernadette Verschelde