We zijn momenteel met heel de familie op vakantie in Hollebeke, onze ouderlijke thuis. Samen met 3 zussen, 5 broers en hun gezin, vriend of vriendin hebben we onze tenten opgeslagen in de tuin van onze ouders. We hebben niets op voorhand gepland of afgesproken, geen activiteiten, geen maaltijdplan. Enkel de datum van aankomst werd vooraf afgesproken.
Het werkt perfect. Gewoon in het nu leven, geen plannen, zien wat er zich op het moment aandient, elkaar laten doen, elkaar dragen en verdragen,…
Ik ben heel dankbaar dat dit kan. We zien elkaar niet zo heel veel, lopen elkaars deur niet plat en bellen elkaar nauwelijks. Toch voel ik een sterke verbondenheid, we zijn er voor elkaar.
Je kinderen kunnen laten zijn wie ze zijn is het mooiste wat je hen kan geven. Ik ervaar het als een onbetaalbaar cadeau dat ik mocht zijn wie ik ben. Dat ik niemand moest worden, dat er geen prestaties werden verwacht,…
Kunnen we onze kinderen laten ontwikkelen op hun tempo? Kunnen we ons losmaken van onze verwachtingen? Willen we ons eerst en vooral bewust worden van onze verwachtingen?
We leven in een prestatiemaatschappij. Er wordt al heel vroeg heel veel verwacht van kinderen. En kinderen voelen dat! Ze willen voldoen aan onze verwachtingen, en voelen dan ook onze ontgoocheling als het nog niet lukt.
Ik ervaar het als heel bevrijdend om verwachtingen los te laten en vertrouwen te hebben in hun ontwikkeling. Het is echter een grote valkuil verwachtingen te hebben over vanalles en nog wat. Van in het begin wordt een kind in tabellen en grafieken geplaatst. Grootte, gewicht, voeding, rollen, zitten, kruipen, stappen, proper zijn, praten, fietsen, zwemmen, lezen,…. Het valt allemaal in de tabellen terug te vinden en we willen liefst dat ook ons kind ‘in de tabel of grafiek’ past.
Een kind heeft alles in zich wat het nodig heeft om zijn eigen ontwikkeling waar te maken. Je bewust worden van je verwachtingen die op hun beurt bepaald werden door je eigen opvoeding, het schoolsysteem, de maatschappij,…. is al heel wat. Eens je ze in kaart gebracht hebt, kan je je afvragen vanwaar ze komen en of ze eigenlijk wel nodig of nuttig zijn. Indien niet, laat ze dan los… Zowel jij als je kind zullen hier baat bij hebben!
Annabel, 4 jaar, besliste onlangs om ’s nachts proper te zijn. Op 2 ‘ongelukjes’ na ‘lukt’ dat ook perfect. Minne, haar zus van 6 jaar doet ’s nachts een pamper aan. Wat doet het me deugd te zien dat Minne zich hier geen vragen bij stelt, zich hierdoor niet minder voelt of het ’s nachts plassen in een pamper niet als een ‘falen’ ervaart.
Proper zijn en andere vaardigheden zijn geen prestaties, maar gewoon een deel van je ontwikkeling waar je op een bepaald moment klaar voor bent, de ene op 2 jaar, de ander op 5 jaar en nog een ander op 10 jaar. Maak hier geen prestatie van en link dit ook niet aan ‘groot’ of ‘flink’ zijn. Vraag je af welke boodschap je je kinderen geeft als je dit steeds beloont met cadeau’s,… Doe er gewoon gewoon over. Gewoon blij zijn voor weer een stapje, een persoonlijke succeservaring van je kind kan ook heel mooi zijn.
Het gemakkelijkste in het leven is zijn wie je bent.
Het moeilijkste; zijn wie anderen vinden dat je moet zijn.
Leo Buscaglia
Dat je mag en durft te zijn wie jij bent!
Barbele
Wij hebben een dochter met een bijzondere ontwikkeling. Alles gaat heel traag en niets is evident… op die manier heeft ze ons leren genieten van elk klein stapje…
Mooi dat je er zo naar hebt leren kijken Frauke!
Bedankt om tijd te maken voor al die fijne schrijfseltjes. Ze steken mij regelmatig een hart onder de riem. Ik meen me te herinneren je ontmoet te hebben op een elfenfestival. Ik ondersteunde het reilen en zeilen van het festival mee onder de vleugels van Mandragora.
Hartegroet
Cristel V