Deze blog schrijf ik vanuit het kantoor, bestaande uit 3 appartementen 😊, van het Codewell team in Macedonië. We zijn hier een hele week om samen met het team onze nieuwe websites, webshop en kompas app structureel en inhoudelijk verder vorm te geven.
Ik ben dus een week van huis. Velen denken dat ik dan, als mama van vijf, heel wat organisatiewerk heb gehad vooraf. Mag ik eerlijk zijn? Mijn organisatie vooraf bestond uit het sturen van één berichtje zodat Annabel en Minne, onze dochters, op hun turntraining geraken en het maken van een afspraak bij de garage omdat er iets mis is met onze remmen. Meer heb ik niet gedaan, behalve mijn valies gemaakt. Geen eten gekookt en ingevroren, niet voor een volle frigo gezorgd, geen kleren klaar gelegd, geen boodschappen gedaan, geen lijstjes waar ze aan moeten denken, geen grootouders ingeschakeld,…
Van hieruit bel ik ook niet dagelijks om te horen hoe het gaat, hen te herinneren aan dit of dat, te weten hoe hun toetsen zijn geweest, te horen of ze wel gezond eten en op tijd gaan slapen ….
En het draait ook zonder mij. Uiteraard met grote dank aan en waardering voor mijn man Paul, die naast zijn voltijdse job als leerkracht fysica/wiskunde, veel op zich neemt. Wij hebben sowieso niet echt een strikte of afgesproken ‘taakverdeling’ thuis, die verdeling verloopt eerder vanzelf en van dag tot dag. Een verdeling die evenwichtig aanvoelt in hoe ieders realiteit en agenda er op dat moment uitziet.
Ik kom dus tot de vaststelling dat ik een ‘positief overbodige mama’ ben.
Durf ik mij daar goed bij te voelen? Ja.
Voel ik mij een ‘goede’ mama en partner? Ja.
Voel ik mij een ‘aanwezige’ mama en partner? Ja.
Voel ik mij schuldig dat ik (alweer) van huis ben? Nee.
Voel ik mij egoïstisch? Nee.
Denk jij hier anders over? Misschien wel, dat vul ik uiteraard niet in voor jou. En is dat ok? Ja, helemaal!
Ik hoor en zie het in elk geval heel vaak anders. Ik hoor en zie vaak mama’s (voel je als papa gerust ook aangesproken 😊) , die heel veel energie steken in de organisatie vooraf om zelf een week, een midweek, een weekend, een dag of zelfs ‘maar’ een avond afwezig te ‘kunnen’ of ‘mogen’ zijn in hun gezin. Als ik dit zie en hoor, durf in bijna niets te zeggen. Ik denk dan wel eens ‘ze zouden eens moeten weten hoe (gemakkelijk) dit bij mij gaat om zelfs een week van huis te zijn’.
Even tussendoor vermelden dat ik hier absoluut niet ontken dat velen in een situatie zitten waar veel organisatie gewoon noodzakelijk is om weg van huis te kunnen zijn, dan denk ik bijvoorbeeld aan alleenstaande ouders. En in die zin heb ik dan misschien wel ‘makkelijk spreken’ met een man en kinderen als de mijne. Maar daar gaat het mij niet om in dit schrijven.
Waar ik je, los van jouw concrete situatie, wel toe wil uitnodigen is je eens de vraag te stellen of je wel een ‘positief overbodige ouder wilt of durft te zijn’?
Ik stel vast dat vele ouders nodig willen zijn en eigenlijk niet willen dat hun gezin ook draait zonder hen. Velen willen helemaal niet tot de vaststelling komen dat iemand ook zonder hen kan, dus maken ze zichzelf ‘gedwongen nodig’. Want wie ben je nog als je niet nodig bent? Je overtuigt jezelf dat je kinderen en partner niet zonder jou kunnen en gedraagt je hier naar.
Mis ik mij gezin hier? Nee. Want ik geniet van hier te kunnen en mogen zijn, van wat hier allemaal gecreëerd en in de wereld gezet wordt. Daarom ben ik ook naar hier gekomen. Ik heb bij mijn vertrek dus ook niet gezegd ‘ik zal jullie missen’ want op dat moment weet ik dat niet en ik kom niet naar Skopje met het doel om mijn gezin te missen. Dus zeg ik dat ook niet. Want woorden hebben kracht. In de loop van de week zal ik misschien het verlangen voelen om weer naar huis te gaan en pas dan zal ik dat ook uitspreken. Maar mis ik hen nu? Nee. Mag dat gezegd worden? Of hoort het niet dat je als mama je kinderen en man niet ‘mist’?
Zou het kunnen dat de ‘ik zal jou missen’ vaak een vraag is naar het antwoord ‘ik jou ook’… zodat we bevestigd worden in ons ‘nodig zijn’? Want als je iemand ‘mist’, ben je niet compleet en kan/mag je niet volledig functioneren. Dat is althans de (onbewuste) verwachting en daar handel je dan ook naar. Vaak onbewust.
Dit geldt niet enkel voor ouders. We willen ook ‘nodig’ zijn als partner, als vriend of vriendin, als collega, als zaakvoerder, … en willen dan eigenlijk niet dat onze partner zich ook gelukkig kan voelen zonder ons, dat onze vriend of vriendin uit de problemen geraakt zonder onze hulp, luisterend oor of advies, dat onze collega verder kan zonder ons, dat ons bedrijf draait zonder ons,…
Is daar dan iets mis mee? Op zich niet. We hebben rollen in ons leven waar we voor gekozen of die we gecreëerd hebben en waar bepaalde verantwoordelijkheden bij horen. Uiteraard. Het wordt pas een ‘probleem’ als je als mens je hele identiteit en waarde haalt uit je rol als ouder, partner, vriend of vriendin, collega, zaakvoerder,… Want dan wordt je als mens afhankelijk van je rollen en maak je anderen of je bedrijf afhankelijk van jou.
In opleidingen rond ondernemen hoor ik vaak dat je, om een gezonde onderneming te creëren, je jezelf als ondernemer positief overbodig dient te maken in je bedrijf. Zo kan je ook werken aan je onderneming in plaats van continu in je onderneming. Dit is voor vele ondernemers de grootste uitdaging. Een onderneming die niet kan functioneren zonder de constante aanwezigheid en beschikbaarheid van de zaakvoerder is een kwetsbare onderneming. En dit legt een enorme druk op jou als zaakvoerder, want je kan het je niet ‘permitteren’ om ‘uit te vallen’, op welke manier ook.
En nu ik er zo over aan het schrijven ben…. Is het in een gezin niet net hetzelfde? Is een gezin ook niet een soort ‘mini onderneming’ zoals ook een onderneming een soort ‘groot gezin’ is? En dan volgt de vraag: ben je klaar om een opleiding in ‘positief overbodig ouderschap’ te volgen?
Barbele
Meer lezen?
Hoe kinderen hun ouders opvoeden
[…] Durf jij overbodig te zijn? […]
Interessante blog die me deed nadenken. Ik ben ook een bezige bij die naast mama ondernemer is en nog heel wat andere rollen. Ik probeer altijd een evenwicht te vinden tussen: afwezig durven zijn om mijn eigen projecten uit de grond te stampen en toch aanwezig te zijn, niet omdat ik nodig wil zijn, maar omdat ik ook gewoon graag bij mijn gezin ben en omdat zij me ook echt zeggen dat ze mij erbij willen. Ik denk dat ik het vooral ‘vertrouwen’ noem. Ik vertrouw erop dat als ik op weekend vertrek voor een opleiding dat mijn man de kinderen even goed gaat opvangen als ik dat zou doen. Dus ook ik leg niets klaar, doe niets op voorhand… Ik heb dat van in het begin gedaan zodat mijn man ook van in het begin zijn plan heeft getrokken en onmiddellijk het vertrouwen heeft opgebouwd dat hij dat ook goed deed. En natuurlijk eten ze dan eens meer frietjes of hebben ze een trui aan die niet bij hun broek past, maar daar gaat het in de essentie niet om in het leven en zeker niet voor één korte periode in een heel leven. Ik bel wel elke dag wanneer ik op weekend/week ben, maar dat is louter omdat ik zin heb om hun stem te horen en dat ik ze mis. Ik mis ze niet altijd omdat ik ze mis, maar omdat wanneer ik iets leuks doe, iets aan het opbouwen ben, over iets enthousiast ben, ik graag die dingen met hen deel (vooral met mijn man dan, vermits de kinderen nog klein zijn). Soms merk ik dat ze mij helemaal niet missen, maar dat vind ik niet erg. Ik ben dan blij dat ze het zo goed stellen dat ze mij niet hoeven te missen. ‘t Is dus een telefoontje uit louter egoïsme: ik heb het geluid van hun stem nodig, ik heb een moment nodig waarop ik mijn ervaringen kan delen (met mijn man) en ik ben ook oprecht nieuwsgierig naar hoe het in hun leven gaat en wat zij aan het doen zijn. Ik weet echter dat ze het ook heel goed stellen zonder mij en dat is prima. Sarah
Idd zo herkenbaar! Je zit er alweer recht op Barbele! X Sophie
Heel mooi. Herkenbaar en confronterend! Voortaan hou ik de woorden “positief overbodig ouderschap” in gedachten. Dat gaat het voor mij makkelijker maken en zal positief zijn voor de zelfstandigheid van mijn kids. Dank je wel voor dit inzicht!
Interessante insteek en inspirerend artikel. Ga ik later ook rekening mee houden als ik kinderen heb.
De valies maken … Als ik aan bepaalde zaken terugdenk … Vroeger – toen het nog geen ‘crisis’ was, mocht ik mee op congres, drie à vier dagen, met mijn man. Er was telkens een sociaal programma voor partners voorzien, toffe herinneringen, unieke lokaties. Ik maakte toen de valies voor mijn twee dochtertjes die – per uitzondering – gingen logeren bij mijn mama. Een valies met kledij wel voor drie weken, alles tip top voorbereid. Toen ik dagelijks telefoneerde naar het thuisfront, vroeg mijn mama : ‘Pascale, welke kleertjes doe ik hen aan?’ Ik antwoordde dan maar : ‘Mama, welk weer is het in België? Kies maar uit hoor! Wat is succes? Voor iedereen is dit anders in te vullen. Beslist, je goed voelen, in ruime zin gedefinieerd. Ik geloof wel in een duidelijk verband tussen het welslagen van een persoon – ongeacht wat dat moge inhouden – en een krachtig persoon/partner achter de persoon in kwestie. Het voordeel van werkzaam te zijn in het onderwijs is dat men hetzelfde ritme volgt als de kinderen. Samen ‘huiswerk’ maken, samen examenperiode (‘stressen of juist helemaal niet?), samen vakantie. De leerkracht ouder staat eigenlijk automatisch paraat in geval van vraag/nood en men hoeft eigenlijk zelden terug te vallen op externe personen. Beide ouders een job met buitenland … tja? Voor mij persoonlijk heb ik mij mede door gebeurtenissen en de job van mijn man, steeds het thuisfront van A tot Z voor de kinderen aangetrokken, ook ruimer familiaal. Het zijn inmiddels twee grote meisjes van 14 en 16 jaar. Ik stel vast dat ze zelf naar zelfstandigheid vragen. Kijk mama, al onze vriendinnen zitten hier op de autobus voor onze neus! Ah, ik hoef dus geen taxi meer te spelen. Of, ja het was wel een knappe jongen die meteen kwam vragen of hij kon helpen met het oppompen van de lekke fietsband! Tja, in feite hebben ze mij steeds minder en minder NODIG, wat maar goed is ook. Ik kan dus ‘gemist’ worden. We bewijzen onze kinderen uiteraard geen dienst door hen onder een glazen stolp te zetten. Van kindsbeen af enige weerbaarheid opbouwen. En zo komt er ook stillaan wat (meer) ruimte voor mij, ‘NOOD’gedwongen ‘GEKOZEN’ Executive House & Family matters Responsible, om opnieuw een eigen leven uit te bouwen. Wat voor mij ook als een paal boven water staat, is dat er geen twee dezelfde gezinnen/mini-ondernemingen bestaan. Oordelen doe ik niet over de ganse lijn. Wat is belangrijk voor iemand anders? Ik ken de mensen hun situatie en levenservaringen niet en zij de mijne niet. Dus supporter ik heel graag voor jou, Barbele, en misschien in dit geval speciaal voor alle mama’s die met het volste vertrouwen hun valies (kunnen/durven) maken zonder zich iets van het thuisfront op vlak van voorbereiding aan te trekken en daarbij helemaal niet inboeten aan een goed moederschap en partnerschap. Om dan met hart en ziel terug te kunnen thuiskomen, na een verrijkende vruchtbare werkweek. En met open armen ontvangen te worden, misschien zelfs de vaatwas al mooi geledigd! Dus het licht staat op groen, er is voor mij zeker werk aan de winkel voor positief overbodig ouderschap. Ik heb hen natuurlijk ook veel gewoon gemaakt. Ja, ik schrijf mij in! Groetjes, Pascale
Alweer een heel waardevolle blog Barbele. Door de keuze die ik destijds maakte om 3 trajecten bij jou te volgen, heb ik leren ervaren hoe het is om inderdaad een “overbodige” ouder te kunnen en mogen zijn. Hoe goed ik me voelde toen ik in maart 10 dagen helemaal alleen voor mezelf een cursus geweldloze communicatie in het buitenland ging volgen. Hoe dankbaar is was dat ik mijn gezin (die ik uiteraard koester) niet miste. Ik voel me hierdoor veel vrijer en het draait inderdaad ook zonder mij. Als ik lees dat jullie met het hele team in Macedonië verblijven, voel ik blijdschap in jullie plaats. GENIET ervan zou ik zeggen. En wellicht zal dit weer een heel vruchtbare periode zijn die zijn vruchten zal werpen. Verbindende groet Inge Inge
Mooi en eerlijk geschreven! Ik ben n alleenstaande mama en t vergt dus iets meer organisatie als ik weg ga, dat wel. Maar ik ben twee jaar geleden ook n maand naar India geweest zonder kids. ( toen 9 en 13) Na drie weken miste ik hen wel erg. 😉 Ik kreeg toen ook de opmerking van sommige mensen dat een maand mijn kinderen ‘ achterlaten ‘ ( zo werd het beschreven, terwijl ze natuurlijk door hun papa en grootouders werden opgevangen) toch wel heel lang is… Wel, de band met mijn oudste is sindsdien zelf beter geworden, net doordat we wat fysieke afstand hadden genomen. En ik had echt een maand time- out en Me – time nodig. Is dat raar als alleenstaande mama? Was ik toen een slechte mama ? Ik vind ook dat sommige moeders hun rol ‘ te serieus ‘ opnemen. Ik bedoel, er teveel willen zijn en denken dat ze echt onmisbaar zijn. En bij andere relaties is dat ook zo. Ik heb een lat- relatie waarbij we allebei ons eigen leven leiden , vaak bellen en elkaar zien als het uitkomt. Ik denk soms dat sommige mensen ook vergeten dat we op n dag ook allemaal doodgaan. En dat kan ook sneller zijn dan we hopen. Dan moet je wel loslaten…of je het wilt of niet. Ik vind eerder een opvoeding juist geslaagd als je je als ouders min of meer ‘overbodig ‘ kan maken. Wat helemaal niet wil zeggen dat ik niet graag samen ben met mijn kids en klaarsta voor hen. Maar uiteindelijk vind ik de leuze ‘ Uw kinderen zijn de uwe niet’ ergens wel kloppen. Ze zijn geen bezit en het blijven geen hulpeloze babies. Ik begrijp jouw punt dus echt wel en ik ben er zelfs van overtuigd dat jij na dat weekje weg zelfs nog een betere moeder kan zijn dan wanneer je jezelf dit niet zou permitteren. Heerlijk om te lezen dat er sommige mensen ook eerlijk kunnen zijn. Bedankt om te delen!!