We zijn gaan skiën in de vakantie. Voor onze meisjes was het de 1ste keer, voor mij 20 jaar geleden. ‘Je verleert dat niet’ wordt er gezegd. En dat is waar. Nogmaals een bevestiging van hoe je lichaam alles opslaat en zich alles kan herinneren. Dat is zo met vaardigheden, …. maar ook met allerlei emotionele thema’s.
Elizabeth, mijn zus, nam de skiles voor zich. Gezien de oefenpiste enkel voorbehouden was voor de skischool namen we onmiddellijk de grote lift naar boven en moesten we van de rode piste naar beneden. We deden er 2 uur over. Het viel me op dat Elizabeth veel aandacht had voor 2 dingen. Ze leerde hen eerst hoe ze moesten rechtstaan als ze gevallen waren. De hele dag door vallen en weer rechtstaan,….
En hiernaast leerde ze hen bochten nemen om de berg geleidelijk en veilig af te gaan en af te remmen.
Wat zitten hier mooie levenslessen in vervat! ‘Weer rechtstaan nadat je gevallen bent’, hoe belangrijk is dat niet? Hieraan gekoppeld mogen we ook niet meer geloven in ‘mislukken’. Vallen betekent niet dat je mislukt bent. Kinderen geloven nog niet in mislukken. Hoe leren ze stappen? Door steeds opnieuw te vallen en weer recht te staan. Hoe leren ze fietsen? Door steeds opnieuw te vallen en weer recht te staan….. Op een bepaald moment wordt ons wijsgemaakt dat het onmiddellijk goed of juist moet zijn en durven we niet meer vallen…. Vallen, zo essentieel in een leerproces! Hoe durven we hier een rode streep door te trekken!?
En dan de ‘bochten maken’ om te stoppen, zelfs een bocht omhoog. Even terug keren van waar we kwamen. Weten wij nog hoe we moeten stoppen als ons leven te snel gaat? Beschikken we over de nodige inzichten en tools om af te remmen, om een bocht te durven maken, om even terug te keren?
En na dag 1 volgt de les in loslaten en vertrouwen,….. Zeker met ons Annabel. Ze ontwikkelt haar eigen ‘techniek’: door de knieën, voorovergebogen, handen achteruit en met de benen bijna in spreidstand rechtdoor. Iedereen voorbij, over de jumps,…
Ze wil het op haar manier doen, ze heeft haar meter, tante Elizabeth niet meer nodig en laat dat ook duidelijk blijken. Resultaat: dag 2: dezelfde piste in 5 minuten.
Ja, en ook dat is zo belangrijk. Er durven voor gaan, rechtdoor gaan. Hoe snel en hoe vaak wijzen we niet op de gevaren van ‘rechtdoor gaan’. Hoe vaak waarschuwen we onze kinderen niet met ‘pas op’ en ‘voorzichtig’,… hoe vaak remmen we hen en onszelf onnodig af? In vertrouwen staan dat ze wel zal afremmen als het moet. En ja, ze had die eerste les in leren rechtstaan en leren remmen heel erg nodig. Maar dan dienen we als ‘leerkracht|ouder’ onze ‘leerling|kind’ los te laten en te vertrouwen dat ze dat wat we hen geleerd hebben wel zullen toepassen als het nodig is. En als ze dat niet doen, weer vertrouwen dat ze hieruit zullen leren. Zonder ons te bemoeien. Zonder de alweter te willen zijn.
Het was een mooie reis in alle opzichten. We hebben er allen deugd van gehad!
Nagenietende groet,
Barbele
[…] dat dit thema tijdens het krokusverlof blijkbaar terugkomt. Een jaar geleden schreef ik de blog ‘laten glijden’, twee jaar geleden schreef ik de blog ‘van mijn mama mag […]
Het is een plezier om te zien hoe je alles onder controle houdt zonder veel stress.
Inderdaad er valt van te leren. En toch niet iedereen heeft die drive om zo los te laten. Laat ook dat gedijen. Moesten ze zo loslaten en toch alles onder controle hebben dan zijn die mensen het noorden kwijt en voelen zich inderdaad onverantwoordelijk. Maar ik kies wel jouw houding en moederlijke vaardigheid.
Het is bijna in spreidzit, dat Anabel naar beneden gaat. Grappig !! Zo houdt ze haar “basis” goed breed.
Mooi Barbele