Noodstop

17.02.2016

We zijn vorige week gaan skiën in het Tsjechische Reuzengebergte. Met familie en vrienden. 10 volwassenen, 11 kinderen.  ’t Was gezellig, aangenaam, deugddoend!

‘s Avonds met z’n allen iets gaan eten. De kinderen hebben hun 2 sleetjes mee en willen tijdens het wachten gaan glijden. Ze hadden een ideale plaats gevonden.  Die ideale plaats bleek een helling te zijn achter huizen. Een helling die stevig naar beneden gaat en eindigt tegen of de muur van een huis, of één van de ijzeren palen of in de ‘afgrond’ op asfalt…

Te gevaarlijk zegt juf Jasmina. Speel maar in de sneeuw op het pleintje hier rechtover. Dat pleintje zegt hen niets. Dus ga ik even mee naar de helling en ik laat hen doen.

Wat volgt is gewoonweg super om te aanschouwen. Ze vormen onmiddellijk één team.  Ze organiseren zich : 2 op de sleetjes, 1 iemand wacht boven. Al de rest staat beneden als ‘veiligheidsteam’. Ze schatten de risico’s in: opletten dat ze niet tegen de ijzeren palen vliegen, opletten dat ze niet tegen huis of in afgrond vliegen.

Hun tactiek wordt: 1 slee per keer naar beneden laten glijden (met 1 kind op), als de slee in de ‘gevarenzone’ komt, springt het volledige veiligheidsteam op slee met kind alsof het een rugbybal is. Wie op de slee heeft gezeten, sluit aan bij het ‘veiligheidsteam’ en 1 iemand uit het team mag met de slee naar boven.

Ik observeer een aantal minuten en heb er vertrouwen in. Ik ga terug naar binnen. Ze zijn er binnen toch niet helemaal gerust in. Ik voel me wat ongemakkelijk. Het zijn tenslotte niet alleen mijn kinderen daar op die helling,… Ik ga terug naar de helling. Ze zijn nog steeds als 1 team bezig. In het donker en de gietende regen. Ze hebben ongelooflijk veel plezier en tegelijkertijd veel focus. Arthur staat intussen helemaal vanachter. ‘Ik ben de noodstop’ zegt hij. ‘En ik kan heel goed keeperen!’ stelt hij mij gerust.

Ik aanschouw het gebeuren met plezier. Ik heb niet de behoefte om tussen te komen met ‘pas op!’ of ‘is dat niet te gevaarlijk?’,…

Het ‘veiligheidsteam’ beweegt zicht tussen de ijzeren palen en springt telkens voltallig op de aanstormende slee. Na de focus volgt telkens luid geschater van plezier.

Ben ik dan een onverantwoordelijke moeder|opzichter? Iedereen zal er wel zijn idee over hebben. Voor mij voelt het in elk geval helemaal niet zo, integendeel.

Het leven ligt vol met uitdagingen, kansen, opportuniteiten,… en als je deze aangaat dan houdt dat een zeker risico in.  Ook kinderen kunnen risico’s inschatten en hier verantwoordelijk mee omgaan. Ik vind het belangrijker hen de kans te geven  deze vaardigheden te ontwikkelen in hun spel dan hen er vanuit angst op te wijzen hoe gevaarlijk dat wel is. De manier waarop die groep kinderen bezig was, was helemaal niet gevaarlijk. Ze schakelden alle gevaar uit door hun samenwerking en tactiek.

Wat ik ook zie is dat heel veel volwassen mensen de uitdaging, de passie, de adrenaline,… in hun leven kwijt zijn. Ik zie dat heel wat mensen in hun ‘comfortzone’ blijven zitten, ondanks het feit dat hen dat geen voldoening meer schenkt. Uit angst, uit nood aan zekerheid, uit gemak, uit gewoonte,… Ik zie dat heel veel mensen hun enthousiasme en energie aan het verliezen zijn,…. Ik zie dat heel veel mensen in ‘automatische’ piloot aan het leven zijn.

En weet dat het leven ook hiervoor een ‘noodstop’ kan inroepen. Een ‘noodstop’ die zich uit onder de vorm van ‘zich niet goed voelen’, ‘stress’, ‘burnout’, ‘depressie’, ….

Als ik kinderen vol energie en  enthousiasme samen een uitdaging zie aangaan, als ik zo’n sterke verbondenheid en samenwerking zie,…. Wie ben ik dan om dat af te pakken?  Wie ben ik om die leerkans af te pakken? Ik voel veeleer de behoefte om het omgekeerde te doen. Ik wil niet liever dan uitdaging, plezier, samenwerking, …. aan te moedigen zodat ze dat de rest van hun leven blijven doen.

Ik kijk even terug en merk dat dit thema tijdens het krokusverlof blijkbaar terugkomt. Een jaar geleden schreef ik de blog ‘laten glijden’, twee jaar geleden schreef ik de blog ‘van mijn mama mag alles’