‘Heb je zin in een interviewtje Barbele?’ vroeg Naomi me afgelopen dinsdag naar aanleiding van het feit dat de persoonlijke ‘over ons tekst’ voor op onze website er nog steeds niet is. Zowel bij Naomi als mezelf is het er nog niet uitgekomen. Dit ondanks het feit dat we beiden al verschillende ‘over ons’ teksten hebben liggen en we dus eigenlijk maar te plukken hebben uit wat er al is
Januari 2019. Plots ervaar ik weer ruimte. Er staan weer lege blokken in mijn agenda, soms zelfs enkele dagen aan een stuk. Vanuit wat ik niet meer wilde (geen tijd en ruimte, teveel moeten), maakte ik terug keuzes om te creëren wat ik wel wilde en nodig had: tijd en ruimte. En plots had ik dat. ’s Morgens gewoon kunnen beslissen waar ik die dag mijn aandacht op zou richten. Ik moest eraan we
Wat heb ik weer veel mogen leren uit het intens samen zijn met onze lot-genoten tijdens onze vaarroute vorige week. Een week op een boot op de Lot rivier in Zuid-West Frankrijk. Om er hun ballast over boord te gooien en hun lot weer in eigen handen te nemen. Dat loslaten, dat roer weer in eigen handen nemen, het start allemaal vanuit eigenwaarde. ‘Ik ben waarde-vol’ was dan ook onze eerste
Communicatie tussen mezelf en mijn man gisteren via bericht. Ik begin (en zat dus op een congres) :) 'Ik ben op congres tot rond 19u. Kan jij Minne voeren naar turnen?' 'Minne voeren, voetbalkledij Josse ophalen, info-avond Don Bosco, zorgen voor eten, Annabel helpen voor school, Joran zijn account voor de unief in orde helpen brengen.... ik probeer het te managen' 'Ik stuur morgen een ode aan
Naomi en ik waren afgelopen week te gast bij Iele en Lucas in de Dordogne. We logeren er in een Roulotte. Van een ideale context gesproken. Zalig hoe dergelijke plekjes en uitnodigingen naar ons toe komen om er onze creatiedagen door te brengen. En bijna niet te geloven hoeveel werk we ook in deze dagen weer hebben verzet vanuit een zeer ontspannen flow. Binnen enkele weken komen we terug n
Een zee van tijd… zo keek ik uit naar juni, dat verwachtte ik van de maand juni. Mijn compagnon Naomi in Bali en ik hier. Kunnen en mogen kiezen waar ik zin in heb. Op het gemak mijn lijstjes afvinken, veel lezen en wellicht ook aan mijn tweede boek werken. Het mocht wel eens wat kalmer. We hadden best wel pittige maanden achter de rug. En als ik verder terugkijk…. ’t zijn pittige jaren ge
Ik ben opgegroeid als oudste in een gezin met negen kinderen en ben zelf mama van vijf kinderen (tussen 10 en 18 jaar). Ik kom echter niet vaak expliciet ‘naar buiten’ met hen, althans niet in de online sociale ‘buitenwereld’. En toch valt er veel over hen te vertellen, is er veel om mee naar buiten te komen, veel om uit te leren, veel om trots om te zijn. Waarom ik het dan toch niet doe?
Ik kan erin komen dat mensen zich kwaad voelen. Ik kan erin komen dat mensen échte verandering willen. Ik kan erin komen dat mensen nieuwe houvast, nieuwe leiding zoeken. Maar ik geloof er niet in …. Ik geloof niet in anti-stemmen. Ik geloof niet in een anti-beleid. Ik geloof niet in anti migratie. En ik geloof ook niet anti racisme. Ik geloof niet in anti het huidige beleid.
’t Was hier gisteren testdag voor Minne haar communiefeest eind deze maand. De menu werd uitgetest (en goedgekeurd 😊). Ook een bezoek aan de kapster stond op het programma om haar kapsel uit te proberen, gevolgd door een fotoshoot. ’t Is zalig te zien hoe Minne uitkijkt en verlangt naar ‘haar dag’. En vooral ook hoe ze geniet van elk stapje in haar voorbereidings-verlang-weg ernaar toe.
Tegenwoordig kennen allerlei reality programma’s op tv en andere kanalen veel succes. Mensen houden ervan in ‘andermans leven te kijken’. Ik bedacht wel vaker dat het ook wel bijzonder waardevol zou kunnen zijn om ook eens het persoonlijk groei-of ontwikkelingsproces van mensen in beeld te brengen. Iets waar volgens mij velen heel veel uit zouden kunnen halen. Want de drempel naar begeleidin
