21 april 2021: Ik schreef onderstaande blog een jaar geleden. Een stevig stuk. Ik lees het een jaar later nog eens opnieuw en ik stel vast dat wat ik toen schreef niet onderhevig is aan ‘voortschrijdend inzicht’. Het ‘voortschrijdend inzicht’ bevestigt en versterkt alleen maar wat ik toen schreef. Het is nog relevanter geworden. Ik sta nog steeds en nog steviger achter elk woord. Daarom deel ik hem opnieuw.
Zien we iets over het hoofd?
‘Na een rijk en gezegend leven werd het corona covid-19 virus en de daarmee gepaard gaande eenzaamheid hem fataal te Marke op 15 april 2020’ … lees ik op een overlijdensbericht dat ik gisteren uit de brievenbus haalde. Ik ken de overleden man niet. Toch raakt het lezen van deze woorden me.
Het raakt me in de impact van de gevolgen van de huidige maatregelen. Want ik vraag me steeds meer af of er wel genoeg besef is van wat de strijd tegen het corona-virus tot gevolgen heeft?
Ja, naast de economische impact wordt af en toe ook wel eens iets gezegd over het belang van het sociale, emotionele en mentale. Er komt al eens een pscyholoog langs in het nieuws die wat tips geeft om deze dagen door te komen, … Maar dé hoofdbrok van de media blijft corona. Het nieuws en de kranten worden voor meer dan 90% ingevuld en ingenomen door Corana. Alle aandacht gaat naar corona. Die cijfers zeggen me intussen niet veel meer. Wat zeggen die cijfers? Hoe moeten we ze interpreteren? Het zijn loze cijfers geworden.
Ik stel me vragen bij andere cijfers. Cijfers die nu nog niet getoond worden, of nog niet gekend zijn omdat de aandacht daar nu niet naartoe gaat. Omdat dat nu (nog) geen prioriteit is. Achter de gevels, ‘in het kot’ ontstaat intussen een epidemie (wellicht een nog grotere pandemie) aan ‘slachtoffers van de toekomst’. Cijfers over burn-out, depressies, stress, vereenzaming, zelfdoding, angst, onzekerheid, familiaal geweld, … Ik denk dat we deze cijfers niet eens willen kennen… Welke maatregelen gaan hiervoor nodig zijn?
De aanpak van deze crisis kan je dus niet meten met het aantal geredde levens. Want aan de andere kant stapelen de ‘ont-redderde’ levens zich op… We mogen dat niet over het hoofd zien.
Er wordt met een paardenbril naar het virus gekeken. En het doel, de strijd tegen corana, lijkt de middelen te ‘heiligen’, te verrechtvaardigen. In mijn gevoel wordt de totaliteit veel te veel over het hoofd gezien.
De totaliteit. Dat wordt wel eens vaker over het hoofd gezien. Zeker in de medische wereld. We hebben vandaag ongelooflijk veel experten en specialisten die heel veel weten. En maar goed ook. We hebben ze absoluut nodig. Maar we dienen blijven zien en beseffen dat specialisten zeer veel weten over heel weinig. En als dat ‘heel weinig’ niet meer geplaatst, gekaderd en gezien wordt in het geheel, dreigt dat ‘geheel’ hier een heel hoge prijs voor te betalen.
Hiermee minimaliseer ik het virus niet. Mijn schrijven komt ook niet uit een eigen pijn. Want persoonlijk heb ik niet echt last van de maatregelen, integendeel zelfs. Ik geniet heel erg van de ‘quarantaine’. Maar als ik kijk naar de totaliteit en naar de toekomst dan is er iets heel erg uit evenwicht aan het gaan. De aanpak van en focus op één crisis, creëert tientallen nieuwe kleine, grote en hele grote crisissen. Intussen faciliteert en versnelt het ook heel wat crisissen die er sowieso zaten aan te komen. Op economisch, politiek, financieel én gezondheidsvlak. En hoe gaan we die exponentiële stijging in snelheid opvangen? Die curves gaan heel snel de hoogte (of de dieperik?) in.
‘We hebben het virus bij zijn nekvel’, ‘de cijfers zijn hoopgevend’, ‘er wordt hard gewerkt aan een vaccin‘ … alles is gericht op controle krijgen over het virus. Dit terwijl we de controle over zoveel andere dingen intussen enorm aan het verliezen zijn en waar we voorlopig liefst onze oogkleppen voor opzetten. Zelfs de ‘controle’ over het virus lijkt er helemaal niet te zijn. Want de maatregelen die voor die controle zorgen zijn gewoonweg niet haalbaar op lange termijn. Hier bovenop blijken zelfs de testen helemaal niet betrouwbaar. Het doormaken van de ziekte blijkt geen garantie te geven op immuniteit, …
Controle van het virus lijkt me heel veraf… Denken in functie van corona, corona-denken, lijkt me niet de weg…
Dus stel ik me de vraag of het wel de bedoeling is hier controle over te krijgen? Zou controle de enige weg zijn? Zou een vaccin de enige oplossing zijn? Ligt ons lot, onze toekomst helemaal in handen van de wetenschap? Ik geloof van niet. Ik geloof in meerdere en andere mogelijkheden…. Ik geloof niet dat de oplossing ligt in onze klassieke manier van denken. In plaats van te vechten tegen het virus, dienen we het te overstijgen.
Van vechten naar accepteren.
Van angst naar vertrouwen.
Van controle naar loslaten.
Van reageren naar antwoorden.
Dit zijn de groei-curves die ik al zoveel heb mogen zien en begeleiden bij zoveel mensen. Zowel als docente, als therapeut, als coach, als compagnon de route, als vriendin, als collega, als partner, als zus, als dochter, als mama, als schrijfster, als spreekster, als trainster, als mezelf.
Vanuit acceptatie controle loslaten in vertrouwen en van hieruit LEVEN en groei weer toelaten.
Herlees deze zin maar een aantal keer en laat de inhoud tot je doordringen…
…
Ik denk dat dit zowat de samenvatting is van zoveel ongelooflijk sterke groei en verandering waar ik van dichtbij getuige mocht zijn. Ik kan dus echt niet geloven dat controle, angst en vechten de oplossing zijn in deze crisis. Acceptatie, vertrouwen, loslaten en antwoorden (ipv reageren) zijn dat wel volgens mij. En ja, het zijn zeer ‘zwevende’, maar toch ook zeer concrete begrippen. Ik krijg in een blog wellicht niet uitgelegd wat deze termen echt betekenen en hoe je hiertoe komt. Dat is ook niet het doel van dit schrijven. Je komt niet tot acceptatie, vertrouwen, loslaten en antwoorden door een bepaald stappenplan te volgen. Acceptatie, vertrouwen, loslaten en antwoorden zijn veeleer een gevolg, een resultaat van controle loslaten, stoppen met vechten, stoppen met reageren en de angst overstijgen.
Controle loslaten.
Ik hoor het me tijdens seminaries vaak zeggen: ‘controle = je leven niet toelaten’. Mensen vragen me dan vaak om dat nog eens te herhalen. Ze nemen er dan een stylo bij en schrijven op ‘controle = je leven niet toelaten’.
Zou het kunnen dat we met deze extreme vorm van controle heel veel leven niet meer toelaten? Zowel bij de stervenden als bij de levenden? Houden we met de controle niet net het leven tegen? Ook het zo intense leven die in het sterven vervat zit?
Kan je je LEVEN voorstellen op minimum 1,5 meter afstand van elkaar met biepers die afgaan als je te dicht komt? Kan je je LEVEN voorstellen met apps die je laten weten dat je mogelijks met een besmette persoon in contact bent gekomen? Kan je je LEVEN voorstellen als je als onverantwoord, misschien zelfs als misdadig, aanzien wordt als je te dicht bij iemand komt? Afstand, biepers, apps, … bevestigen en versterken de angst, controle, reactie en het vechten.
Kan je je als 65-plusser of kwetsbaar persoon LEVEN in quarantaine voor onbepaalde duur voorstellen?
Zijn we bereid om voor lange tijd ons leven maar half te leven? Kunnen en willen we ons hierbij neerleggen?
Angst overstijgen
Waar komt controledrang uit voort? Uit angst. In dit geval uit angst voor de dood. Zou ook hier mogelijks een oplossing kunnen liggen? Zou het overstijgen van de angst voor de dood ook een deel van de oplossing kunnen zijn? De dood weer als onderdeel van het leven leren zien en zelfs omarmen? Uiteraard moeten we het niet zoeken. Uiteraard dienen we ouderen en kwetsbaren te beschermen. Maar in welke mate en ten koste waarvan? Ik hoor net dat een 91 jarige vrouw uit een woonzorgcentrum ontsnapte omdat de eenzaamheid haar te zwaar valt. Ze vonden haar vijf kilometer verder terug op een kerkhof, dicht bij de plek waar ooit het graf van haar overleden zoontje zich bevond. Hoe in-triest is dat? Waar ligt de grens? En kunnen en mogen de kwetsbare mensen hier ook nog zelf iets in beslissen? Willen we onze naasten op deze manier laten sterven? Helemaal alleen. Willen en kunnen wij op deze manier afscheid nemen? Afscheid nemen is niet iets wat je achteraf herdoet of inhaalt. Afscheid, nabijheid, aanwezig zijn, ….het is zo cruciaal en geen ipad of verpleegster die dit kan vervangen. Met alle goeie wil van de wereld niet. Want ja, uiteraard zie, erken en apprecieer ik enorm het werk die zorgverleners vandaag verstrekken. Op vele vlakken. Maar de mensen die elkaar echt nodig hebben mogen elkaar niet zien. Het kan en mag niet. Ik kan echt niet geloven dat dit de standaard manier van afscheid nemen moet zijn en worden. Nu niet en in de toekomst niet. Daar kan ik me niet bij neerleggen. En daar zou ik me ook niet bij neerleggen mocht het dicht bij mij realiteit zijn. Doodgaan in eenzaamheid. Hoeveel mensen moeten hier door? En dan heb ik het zowel over de mensen die sterven als de mensen die achterlaten.
Om de controle los te laten en de angst te overstijgen komen we tot de sleutel(voor)waarde… acceptatie. Als we de dood terug kunnen accepteren, kunnen we leven weer toelaten. Leven en dood zijn met elkaar verbonden. Als we die verbinding uit elkaar halen, kunnen beiden niet meer vol-waardig bestaan. Zowel de dood als het leven niet…
Als de dood geen onderdeel meer mag zijn van het leven, doden we dan ook niet het leven?
Met acceptatie bedoel ik ook helemaal iets anders dan berusten. Met acceptatie bedoel ik onder andere stoppen met vechten. Acceptatie en vechten gaan niet samen. Acceptatie kan pas volgen als we stoppen met vechten.
Stoppen met vechten
‘Samen tegen corona’. Hoe mooi en sterk de intenties achter deze woorden en projecten ook mogen zijn … ik kan me er niet mee verbinden. Zoals ik me ook nog nooit heb kunnen verbinden met ‘vechten tegen kanker’, ‘samen tegen pesten’, … Corona, kanker, pesten, …. krijgen de focus en de aandacht en worden hierdoor ook sterker. Wanneer je ‘tegen’ iets bent, zit je in een vechtmodus. En wanneer je vecht tegen iets, handel je vanuit re-actie. Je reageert op iets wat je niet wilt en maakt het daardoor juist sterker en levendig. Meer dan eens heb ik leerkrachten horen zeggen dat er net meer gepest werd in periodes van acties tegen pesten. Hoe mooi en waardevol de intenties van deze acties en projecten ook mogen zijn, de naam van de actie ont-kracht al enorm veel. Vechten tegen corona maakt corona sterker.
Echte groei, echte genezing, echte ontwikkeling komt pas als je stopt met vechten en in verbinding gaat. In verbinding gaan met (de waarom van ) corona. In verbinding gaan met (de waarom van ) kanker. In verbinding gaan met (de waarom van) pesten. Ik weet hoe delicaat dit kan klinken. Ik hoop dat je enigszins begrijpt wat ik bedoel.
Van reageren naar antwoorden
Mochten we kunnen evolueren van ‘samen tegen corona’ naar ‘samen vóór ieders gezondheid’ en hier ook naar handelen zou er volgens mij terug heel veel (leven) mogelijk worden. Met ‘samen vóór ieders gezondheid’ kan ik me wel verbinden. Het dekt een heel andere lading en verwoordt wat we willen. Verwoorden van en handelen naar wat je wel wilt in plaats van wat je niet meer wilt werkt nu eenmaal veel sterker. De impact van taal en woorden is trouwens ook onderbouwd én wetenschappelijk bewezen. Woorden hebben een enorm scheppende kracht. Ik duik hier straks ook weer helemaal in ter voorbereiding van de route mind (gaat jaarlijks door in mei). Een route waarin we ons eens goed be-denken en beperkende overtuigingen transformeren in ondersteunende. De inhoud zal net nu nog zoveel relevanter en waarde-voller zijn.
Als we de controle loslaten, de angst overstijgen en stoppen met vechten kunnen we evolueren van reageren naar antwoorden. Van reactie naar antwoord. Een antwoord is gericht op wat we wel willen, waar we naartoe willen in plaats van te vechten tegen iets wat we niet willen. Samen tegen corona is een reactie. Samen voor ieders gezondheid is een antwoord. Er komt een moment – en dat moment is er eigenlijk al – dat de virologen, dat de wetenschap niet langer het antwoord heeft. Dan is het aan de maatschappij, aan ieder van ons om ver-antwoord-elijkheid te nemen. Ver-antwoord-elijkheid benoem ik vaak als het ‘vermogen om te antwoorden’. Ik wens elk van jullie dat ver-mogen toe. En hopelijk MOGEN we dat vermogen ook gebruiken. Hopelijk krijgen we de toestemming om onze ver-ANTWOORD-elijkheid te nemen en te geven…
Klaar om van onze wapens instrumenten te maken?
Barbele
Aanvulling 21 april 2021:
Ik schreef verschillende blogs en maakte de ‘aan het Licht’-videoreeks naar aanleiding van deze crisis. Ik zet ze hieronder op een rijtje. Je voelt zelf wel of je hiermee resoneert, of het je ondersteunt. Het is met mijn filmpjes en blogs niet de bedoeling om ‘dé waarheid’ te poneren, wel om betekenis te geven en ondersteuning te bieden voor wie voelt dat er meer aan de hand is, voor de mensen die voelen dat er ‘iets’ (eigenlijk heel veel) niet klopt …
16/03/2020 | Corona in een breder kader
28/03/2020 | Corona omni present
13/04/2020 | Niets heeft betekenis
21/04/2020 | Zien we iets over het hoofd?
4/05/2020 | Op berenjacht. Op heksenjacht. Op wolvenjacht
24/05/2020 | Wat met het gezond gevoel?
17/07/2020 | Het meest gevaarlijke, meest besmettelijke en meest bedreigende virus die circuleert
25/10/2020 | Omgaan met weerstand
25/02/2021 | Op mijn zebra-vind-pad
14/03/2021 | Materie volgt energie
12/04/2021 | Mijn ‘licht’ op vaccins
Ik maakt in het kader van deze crisis ook een videoreeks. In de verschillende video’s werp ik mijn licht op een aspect van deze crisis. Je kan de video’s bekijken via deze link.
Jouw schrijven raakt. Kippenvel op m’n lijf en mijn gevoel van onmacht is begrepen. Wat een opgave, misschien wel de moeilijkste is om los te laten maar jouw schrijven geeft weer moed. Dank
Mooi verwoord kan ik me helemaal in terugvinden. Dank je 🙏🏻😘
Met veel aandacht je woorden gelezen, herlezen…. laten inzakken. Knal erop. Ik voel het, zo ervaar ik het ook. Dank je, dank je om het hier neer te pennen en zo aandacht/erkenning te geven. 🙏🏼✨👊🏼
Prachtig geschreven 🥰
Helemaal mee eens Barbele
Helemaal mee eens.
Ik heb met volle aandacht deze tekst gelezen en sta er volledig achter ! Er doen zich momenteel zo’n schrijnende toestanden voor dat het duidelijk moet worden dat deze manier van leven niet houdbaar is . Sterven hoort inderdaad bij het leven en dat moet in zo gunstig mogelijke omstandigheden kunnen doorgaan . Met liefde en met zorg mensen nabij zijn is extreem belangrijk ! Alle lof voor iedereen die begripvol zorg draagt voor de zieken en de zwakken in onze maatschappij !
Weer zo treffend geschreven Barbele! Ik vind dat jouw schrijfsels een plaatsje verdienen in de media, hiermee bedoel ik niet enkel op FB of op een blog, maar veel ver-rijkender, zodat IEDEREEN maar ook IEDEREEN daar eens even stil bij zou kunnen staan! Zo mooi! Dankjewel!
Tekst gelezen en volledig mee eens… Draag dezelfde bezorgdheid maar ook een onvoorwaardelijk vertrouwen dat alles uiteindelijk goed komt…
Ik wou dat ik dit zelf geschreven had! Het voelt in elk geval alsof ik dit zelf geschreven heb! Het is exact hoe ik het voel! 🙏🥰🙏
Precies dat is het!! Bedankt om het te verwoorden op zo een mooie manier❤
Danku…
Je kan de dingen echt goed verwoorden.
Ja… echt danku 🙂
Groeten Toma
de nagel op de kop
Een verademing, je blog. Mijn buikgevoel zegt ook al heel lang dat het niet meer oke is hoe hiermee omgegaan wordt. Om nog maar te zwijgen over de achterliggende agenda. Ik wou dat je een keer de plaats van Marc Van Ranst kon innemen :). Er mag nog veel getransformeerd worden.
Acceptatie en overstijgen idd 😌
Beste Barbele,
Zoals beloofd, met plezier en dank voor de gelegenheid als een geschenk uit de hemel, een antwoordje op je aangekondigde blog. Een mijlpaal onder je blogs! Groeien doet men niet van vandaag op morgen. Ik prijs me gelukkig gaande-weg in het Leven ontvankelijk te zijn voor groei, het mooiste geschenk wat men aan zichzelf kan geven naar mijn mening en beleving. Dat begint inderdaad met Aanvaarding en niet met vechten tegen … Tevens de oplossing, simpel, de eigen spiegel. Durven in de eigen spiegel kijken, dat is pas krachtig. Ik begrijp je volkomen, Barbele, zonder notenleerkennis is mijn viool gestemd. Of mijn gitaar? Of mijn harp? Alleszins kies ik voor een snaarinstrument. Ja, het lukt me steeds beter mijn gevoelige snaren aan te raken en ook te delen. Ik be-hoed me immers op mijn route (bij deze groetjes trouwens aan Erika van les Routiers) voor nieuwe inwikkelingen … De ‘wereld’ (mini of ruimer) is niet gebaat maar wel geschaad door mogelijkse ‘toekomstige’ vulkaanuitbarsting Pascale, als dit eerlijk gezegd reeds niet heel nabij is. Mede doordat ik wel voor een stuk in de valkuil trap, voortgaande op het recente waardevolle schrijfsel van je Compagnon Naomi (@Naomi : je hebt nog bedenksel van mij te goed). Skype gisteren, na ontvangst van je blog, met moeder in woonzorgcentrum, bevestigt je schrijven. Ze weet niet het waarom maar voelt de afwezigheid van haar kinderen (en kleinkinderen) aan den lijve en van Leven, hoe zeer men ook daar zijn best doet, geen enkele twijfel, om dat enigszins op te vangen. Men heeft op abrupte wijze besloten dat ik haar en tante in de steek moet laten terwijl zij mijn aanwezigheid nodig heeft. Ik wil Present zijn voor haar en mezelf maar, met alle begrip voor de invoering van de maatregelen, ik mag niet Nabij zijn… Het is verboden. Het is hoog-tijd, ik beschouw het als een dringende consultatie, om deze muur te slopen. Zij die zo sociaal leven, buitenlucht, met vroegere ‘Top in zorg’ als tweede (t)huis … tot haar goesting kent. Dit na de communicatieblunder van vorige week, waarbij ik tegelijk verrast was, blijdschap en opluchting voelde, en zonder twijfel de keuze maakte om een ‘niet getest risico’gebied met vertrouwen te betreden. Desnoods ‘lucht-ledig’ verpakt … Zo dankbaar voor alle onuitwisbare momenten van Nabij kunnen en mogen zijn in het verleden, bij afscheid van dierbaren. Verbondenheid, Kracht en vooral Eeuwige Rust. In het bed Rustig de over-tocht kunnen maken van Leven naar Dood omringd door geliefden en aan het bed Rustig de geliefde loslaten en laten thuiskomen aan de overkant. RUST IN VREDE. Zijn zovele mensen nu genoodzaakt om hun verdere leven rond te dolen met een gevoel als het ware of hun geliefde ‘vermist’ is? Ik wil ZIJN. En dan verder … mooie discriminatie : ‘LOT’je trek onder de kinderen wie kan en mag zijn? Waarmee zijn ‘we’ bezig? En dan nog gelimiteerd? Barbele, mijn horloge is kapot, daarmee is het geschreven. Een meevaller ook er-vaar ik : ik krijg geen ‘scheef’ antwoord zoals zo dikwijls het geval is met apparaten en structuren. Doch, geen vrees voor de reactie op spreken. Bij deze permitteer ik me ook een warme oproep aan de huidige ‘beslissingnemers (virologen en politici)’ om ook andere individuen ten Levens-velde aan het roer te laten zitten om de Situatie op alle ‘fronten/domeinen’ op menselijke wijze bij te sturen. NU. Ik ben gedreven om mee mijn gedacht te zeggen, kom me desnoods maar uit mijn kot halen. Ik heb niets te verliezen. Alleen mezelf en wat me dierbaar is, simpel, maar zo is het. Eén ding wel niet over het hoofd te zien : ik weiger schmink, ik kom zonder mediatraining en om dan toch – hoewel het ditmaal ook mijn grens in humoristisch kunnen en mogen zijn, benadert, verschijn met nieuw kapsel. Ik waag de sprong en geef het vertrouwen aan mijn creatieve dochter ter ontspanning mijn haar te knippen. Mochten jullie me niet herkennen, mijn badge illustreert ‘vandaag is mijn dag pascale’.
‘Samen voor ieders gezondheid’- groeitjes, Pascale X
P.S. Liefde is het antwoord. Simpel, zoals het Leven, maar niet altijd gemakkelijk. Naast productie van mondmaskers, handengels, wie voelt zich geroepen om zijn/haar machinepark om te bouwen naar mega spiegelindustrie?
P.S. Wil er ook nog even uit : ik vertrouw op mijn natuurlijke voelspriet. Ik ben gelukkig geen robot, laat staan een letterlijke (App) antenne. Punt. Ik blijf anderen in de omgang ook graag zien op deze wijze. En daarom draag ik niet minder zorg voor anderen en mezelf, integendeel. Ook ik volg de maatregelen correct op.
P.S. Mijn bedenksel valt precies wat langer uit dan aanvankelijk bedoeld. Ik beschouw het als een wegwijzer voor mij. En hopelijk is je blog-platform krachtig genoeg om zonder beperking alle Metgezellen de kans te geven je te sturen, datgene wat ze voelen dat er even uit wil, in korte of lange bewoordingen…
Dit was nog niet mijn aangekondigde blog Pascale. Deze heb je dus nog tegoed 🙂 Nog nooit eerder een blog aangekondigd die dan zo lang op zich laat wachten 🙂
Naar jouw schrijfsel… wat is het toch een zaligheid jouw woorden telkens te mogen ontvangen. Alweer woorden met zoveel laagskes van betekenis. Ik zal het nog een aantal keer moeten lezen om ze allemaal te ont-dekken. Schoon hoe zoveel diepgang en zoveel humor tegelijk kunnen en mogen naast elkaar bestaan. Zonder afbreuk te doen aan elkaar. Net als leven en dood he. Dankjewel Pascale. Dat het jou en je dierbaren goed mag gaan in het niet goed gaan…
Ik heb met volle aandacht deze tekst gelezen en sta er volledig achter ! Er doen zich momenteel zo’n schrijnende toestanden voor dat het duidelijk moet worden dat deze manier van leven niet houdbaar is . Sterven hoort inderdaad bij het leven en dat moet in zo gunstig mogelijke omstandigheden kunnen doorgaan . Met liefde en met zorg mensen nabij zijn is extreem belangrijk ! Alle lof voor iedereen die begripvol zorg draagt voor de zieken en de zwakken in onze maatschappij !
🙏🙏🙏 voor je prachtige woorden, die me raken en ik voel zo hetzelfde met je mee…..
Het komt allemaal goed. Vertrouwen hebben is zo’n mooie deugd!!
Leven en groei weer toelaten!!!
je instrumenten gebruiken….zalig die tekeningen!!
Dank je Katrien … Vertrouwen ja …. soms betekent vertrouwen ook loslaten wat je liefst zo stevig mogelijk zou vasthouden. Vertrouwen gaat dus ook over anders vasthouden … Het komt goed. Het is goed. Het klopt allemaal. Het is all right. Laten we deze stem ook horen.
Dag Barbele, veel in je tekst is herkenbaar voor mij. Na een levensloop van jarenlang goedbedoeld vechten en doorzetten ben ik voor mezelf pas tot innerlijke vrede en tot groei gekomen, nadat ik door ernstige ziekte gedwongen werd me over te geven en de controle los te laten. Het heeft nog ruim tien jaar van blijven oefenen gevergd, en het blijft nog steeds aandacht vragen. Een van mijn eigen gedachtenkaartjes van februari 2020 is deze : “Ik vertrouw op de onderstroom van het leven, en op onze innerlijke kracht. We komen vroeg of laat terug boven water, we komen weer op onze pootjes terecht, elk op onze eigen manier, elk op ons eigen tempo, met onze eigen toevallig aangereikte wegwijzers/mentoren. Als ik hierop vertrouw en daardoor rustig blijf, kan ik een rots in de branding zijn voor mijn kinderen en vertrouwensvrienden.”
Samen voor gezondheid. Samen voor gezond verstand.
Lieve groeten, ook aan elk van jullie daarbuiten, Bernadette (60 jaar; dankbaar om in leven te zijn; dankbaar voor het onverhoopte, diepgaande geschenk : het groeien door middel van pijn die uiteindelijk vreugde wordt, herkenning, erkenning, zin, begrijpen, aanvaarding, mildheid, tederheid …)
Grote dank voor deze mooie,sterke, doorleefde woorden Bernadette. Ik wens je nog veel LEVEN toe, ook nu.
Barbele, wat een schitterende blog, vol wijsheid, liefde en ver-antwoord-elijkheid! Dankbaar je te kennen❤️
De dankbaarheid is wederzijds Iele. Het ga je goed daar in je Roulotte.
Barbele, wat doet het me deugd om dit te lezen…hier kan ik me in vinden. Voor ipv tegen, tegen roept nog meer anti op.
Wat sterven aangaat, het leven loslaten doe je naar mijn gevoel alleen maar als er iemand bij je is die gewoon in liefde ten volle aanwezig is maakt en groot verschil. Mijn vader is eind januari op 91 jarige leeftijd gestorven en ik had het voorrecht om naast zijn bed te zitten. Zo een bijzondere ervaring, zo mooi om te zien dat iemand rustig zijn lichaam verlaat. Een gans ander gebeuren dan wat er zich nu in de rusthuizen afspeelt, niet tegenstaande mijn vader ook in een rusthuis gestorven is. Ik ben de mensen van het rusthuis nog steeds dankbaar, ze hebben hem tot het laatste moment en zelfs erna met veel liefde en zorg omringt.
Hoe graag zou ik nu voor anderen hetzelfde doen maar dit kan nu niet… Hopelijk komt hier verandering in en is heel deze corona crisis een enorm kantelpunt in het bekijken van wel-zijn. En krijgen ziekenhuizen een andere naam “Geneeshuizen of Herstel oorden” zou een pak minder “ziek” klinken. Dank u dat ik dit mag en kan delen.
Wat een mooie reflectie Liesbeth. Dankjewel om dit te delen. En inderdaad, ook de impact van het woord ‘ziekenhuis’ heeft zijn uitwerking…
Je hoopte, Barbele, dat we enigszins begrijpen wat je bedoelt. Hoe delicaat het inderdaad ook is, ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Het is hetgeen ik ook voel maar jij verwoordt het alweer! Van het begin van de crisis is dat mijn grootste bezorgdheid: dierbaren en zeker de meest kwetsbaren niet meer kunnen bezoeken of afscheid van kunnen nemen!
Onlangs zei ik nog tegen mijn man: ” Mocht ik nu moeten afscheid nemen van een dierbare niets zou me tegenhouden om er toch bij te zijn, ook al kost het me nadien strikte quarantaine of word ik zelf besmet; zelfs een boete zou me niet tegenhouden”. Niettegenstaande ik de maatregelen begrijp en ze ook strikt volg en de lockdown voor mij ook nog als een geschenk voelt. Bedankt, Barbele.
Zelfs een gevangenisstraf zou me niet tegenhouden Sabine. Denk dat ik dan dagelijks een blog zou schrijven 🙂
Sterk, Barbele. Echt, het raakt me diep, en ik weet voor mezelf dat dit de enige weg is: de weg van VERTROUWEN. Ik durf ook te geloven dat we daar met steeds meer mensen voor aan het kiezen zijn. En ik ben blij dat ‘Compagnon de route’ mensen begeleidt en sterkt op die weg naar terug meer verbinding met LEVEN.
Dank je wel Leen. Leen. Eén met het leven. Da’s ook waar jij helemaal voor staat he x
sterke blog, Barbele! Merci! Het doet me een beetje denken aan die van Saskia de Coster in Knack vorige week. Zij wijst ook op de andere ‘cijfers’; Ik hoop echt dat er steeds meer stemmen opgaan die die ‘andere cijfers’ een stem en gezicht geven. IK hoop het zo. Een heel belangrijke bijdrage dus van jou, Barbele! Merci. ik deel je blog met plezier op mijn Facebookwall om mee dat andere geluid te helpen verspreiden.
Ik zoek het artikel van Saskia De Coster zeker eens op Eveline. Dankjewel voor de referentie. Zo belangrijk inderdaad om ons hier vanuit verschillende hoeken mee te voeden. Dank ook voor het delen.
Jij hebt geschreven wat ik al heel lang voel en ook aan mijn medemens vertel… met soms rare blikken natuurlijk… 😉 Dank hiervoor !!
Ook die rare blikken overstijgen he Delphine :). Ze zijn te begrijpen als re-actie vanuit vanuit de controle, de angst en het vechten
Hallo Barbele, misschien reageer ik niet veel, zelden dus, maar weet dat ik nog steeds je blogs lees – daar ook veel aan heb. Zelf ben ik door een ontzettend zware periode gegaan, 3 overlijdens op één jaar van mensen die héél dicht bij me stonden. Wat je schrijft over vertrouwen en angst, dat herken ik héél goed. Dat heb ik nu geleerd, vertrouwen hebben dat alles ooit weer goed komt, groetjes Tine
Oprechte, warme dank voor dit delen Tine
Helemaal mee eens 😉
🙂
Bedankt Barbele!
Weer enorme inspriatie voor mijn onderwijsprojecten en onderwijsarrangementen. Groetjes, Fabienne
Wat voelt het goed om via jou ook in het onderwijsveld een steentje bij te mogen en kunnen dragen. Dankjewel voor je mooie werk aldaar.